Karl schrijft een brief naar Guido Belcanto: “Je ziet er altijd gelukkig uit in je kleine West-Vlaamse koninkrijk”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot charmezanger Guido Belcanto die afgelopen maandag voor de 28ste keer zijn gelijknamige Classic reed. Guido mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Guido,

Eerst en vooral mijn excuses voor mijn afwezigheid in Westouter afgelopen maandag. Ik weet dat ik de belofte had gemaakt om samen met de mannen van Kartje Kilo een half uur commentaar te geven op de voorbijrijdende bont gekleurde bende van vierhonderd negenennegentig deelnemers aan de Belcanto Classic en ik keek er ook wel heel erg naar uit tot de vaderlijke plicht me moest doen beslissen om toch tot een afzegging over te gaan.

Ik hoop dat je het me vergeeft, Guido. Ik ken je een beetje en weet dat jezelf drie zonen hebt en dat die heilig zijn voor je. Zorgen maak ik me niet echt. De warme, clemente Guido Versmissen heeft lief en is graag geliefd. We kennen mekaar bijna dertig jaar, Guido. Onze eerste ontmoeting voltrok zich op een podium in Westouter. De Classic bestond nog maar een paar jaar en aan de vooravond van de koers om te beminnen en niet om te winnen was er een gespreksavond waarop je uiteraard de centrale gast was.

“In de streek rond Ieper geniet je eeuwige roem als je op de erelijst van de Belcanto staat”

Een dag later won Piet Herreman – een begrip in de streek – je koers die uiteindelijk toch elk jaar een winnaar heeft. Ook al willen de organisatoren het niet. Maar in de streek rond Ieper geniet je eeuwige roem als je op de erelijst van de Belcanto staat. Dan kan je iets. Zelfs Frank Vandenbroucke kon in 2009 niet aan de lokroep weerstaan om Danny Dalle in de laatste ronde terug te halen en met uitgestrekte armen Westouter, die heerlijke tache de beauté in het West-Vlaamse Heuvelland binnen te rijden.

Ik maakte er een smalende opmerking over die ik me beklaagde na een openhartig telefoontje met Frank. Ik kan voor niemand goed doen, Karl. Er hing daags na die Belcanto Classic een getergde en door het leven getekende man van 35 jaar aan de lijn. Na zijn eerste woede over mijn opmerking werd hij opnieuw zijn minzame zelve. Frank zoals Frank was. Zes weken later liet hij het leven in Senegal. De Belcanto Classic was niet alleen de laatste overwinning uit zijn carrière, maar helaas ook uit zijn hele leven. Het blijft zonde.

Maar de Belcanto Classic blijft vooral een koers om te beminnen, Guido. Net als veel mooie dingen ontstaan uit een weddenschap onder vrienden. Zoals de Iron Man op Hawaï ook zijn oorsprong vond aan de toog toen een dronken Amerikaanse marinier in 1977 voorstelde om de drie zwaarste evenementen die op het eiland plaatsvonden te bundelen tot een wedstrijd. John Collins had nooit kunnen denken dat zijn briljante idee tot een sportgemeenschap zou leiden. Zoals jij, Guido, waarschijnlijk nooit had gedacht dat je in 2024 nog altijd zou deelnemen aan de wedstrijd die je ondertussen al bijna dertig jaar geleden in het leven riep door met je spierballen te rollen op de Frans-Belgische grens.

“Een knikje of opgeheven hand van je maakt de mensen daar gelukkig”

Het relaas van de Belcanto was de voorbije dagen goed zichtbaar op Instagram en Facebook. Gelukkige gezichten. Peter Vandenbempt op de massagetafel, Gert Verheyen die oprecht gelukkig wordt als hij een fiets tussen zijn benen heeft en Stefaan Vermeersch die me trots een fotootje stuurde uit het peloton naast zijn zoon Gianni. Na drie ronden schoot ik eraf, zou hij me een dag later aan de telefoon vertellen.

Er is dus toch weer hard gekoerst, maar in de achtergrond kwamen de tandems, de carnavalisten en de held rond wie alles draait op die laatste maandag in augustus. Jij, Guido. De tijd van de toverdrank om te koersen ligt ver achter je, maar je ziet er altijd gelukkig uit in je kleine West-Vlaamse koninkrijk waar het verre van droef is en waar op een avond honderden keren de naam Guido wordt geroepen. Een knik of opgeheven hand van je maakt de mensen daar gelukkig. Meer moet dat niet zijn. Het ga je goed en volgend jaar ben ik er opnieuw bij, lieve koning van het authentieke levenslied.

Met warme groeten,