Karl Vannieuwkerke schrijft vandaag een brief naar de onvoorzichtige fan die zondag Yves Lampaert ten val bracht in de finale van Parijs-Roubaix. Lampaert zag daardoor een podiumplek in rook opgaan. Het ‘kalf’, zoals de man door Lampaert werd genoemd, mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste kalf,
Excuseer dat ik je zo aanspreek. Maar tot dusver ben je nog niet geïdentificeerd. Toch niet op het moment dat ik deze brief schrijf twee dagen voor hij verschijnt. Ik kan me wel voorstellen dat de berijders van de gossippaden radeloos op zoek zijn naar je. Dat ze daarbij elke kassei in Le Nord en langs onze kant van de grens aan het omkeren zijn. Het kan dus dat je op het moment dat mijn woorden die aan jou gericht zijn in de krant staan al gevonden bent.
Maar eerlijk. Belg, Fransman of een verdwaalde Duitser. Ik hoef niet te weten wie je bent. Je kan Walter of Klaas heten, maar even goed Raphaël of Pierre. Ik heb de beelden een tiental keren herbekeken en evenveel keer krimpt mijn maag ineen als ik Yves Lampaert zie neerkomen op de kasseien.
Ik verwijt je eigenlijk weinig, want ik ga ervan uit dat je een occasionele koerskijker bent. Ik gok op een Nordist die met de dochter en de schoonzoon op een zonnige zondagnamiddag een familie-uitstap naar een kasseistrook maakt om de renners eens van dichtbij te zijn. Je geklede broek doet vermoeden dat je niet wekelijks naar de koers gaat. Je gedrag ook niet.
Een getrainde wielersupporter zou op die plek altijd in de graskant zijn gebleven en weet dat renners na 250 kilometer kasseien zoveel mogelijk mijden. Je applaus en bewondering leken oprecht, je reactiesnelheid evenwel die van een nieuweling die nog alles moet leren. Yves kwam sneller op je af dan je had ingeschat.
Een fout die enorme gevolgen kon hebben. De lichamelijke schade valt al bij al mee. Een kneuzing van de heup. Oef. Een bekkenbreuk had wellicht alsnog een heksenjacht op je ontketend.
Tranen van verdriet, kapotgeslagen dromen
Mocht je toch een Vlaming blijken te zijn, dan zal je dinsdagavond misschien Iedereen Beroemd hebben gezien. Je zorgde voor een onverwachte plotwending in de queeste van Yves Lampaert naar winst in zijn favoriete klassieker. Tranen van verdriet bij zijn vrouw, kapotgeslagen dromen van een gezin. Jouw verantwoordelijkheid. Omdat je een fractie van een seconde onvoorzichtig bent geweest. Ongewild. Daar ga ik nog altijd vanuit.
De financiële consequenties van de inschattingsfout zijn niet min. Zondagavond zaten plots duizenden euro’s minder in de pot van Quick-Step-Alpha Vinyl die onder renners en personeel wordt verdeeld. Het verschil tussen een tiende plek en een podiumplaats is groot. Maar erger is dat Yves Lampaert straks einde contract is. Een podium in Roubaix had hem na een door omstandigheden minder voorjaar in een veel betere onderhandelingspositie gemanoeuvreerd.
Ik hoop dat Patrick Lefevere of een manager van een ander team dat Yves een voorstel doet over zes maanden niet vergeten is dat een tiende plek zoveel meer had kunnen zijn. En nog iets. Je onbezonnen actie heeft op mij het etiket van vloeker gekleefd. Waarvoor dank. Voor ik het goed en wel besefte, galmde via de nationale televisie een welgemeende godverdomme in de huiskamer van meer dan een miljoen Vlamingen.
Ik was blijkbaar niet alleen. Een dag na de koers kreeg ik een bericht uit onverwachte hoek: Karl, wij hebben gisteren op precies hetzelfde moment een schietgebedje gepreveld bij de val van Yves Lampaert. Het zal ons wel vergeven worden. Ludo Lepee, de pastoor van Watou, is een fijne mens. Gedane zaken nemen geen keer. Er is maar één woord voor wat gebeurd is. Niet mutten of kalf, maar jammer. Of is het toch godverdomme?
Sportieve groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier