Karl schrijft een brief naar de mama van Mathieu van der Poel: “Mathieu had al goud. Thuis, in de vorm van een moeder”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer bezorgde het WK wielrennen hem inspiratie. De mama van MVDP mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Corinne,

Het beeld dat ik van je kreeg na afloop van het wereldkampioenschap in Schotland strookt helemaal met het beeld dat zich de voorbije jaren in mijn hoofd had gevormd. Een stijlvolle vrouw die vanop de achtergrond de controle houdt, leidt en af en toe ook stilletjes lijdt, alle successen en mindere momenten in een rennerscarrière naar waarde schat en tegelijkertijd met heel veel realiteitszin tegen de spiegel van het leven weet te houden.

Je hebt het ook nooit anders geweten. Als dochter van een coureur, als vrouw van een wielrenner en als moeder van twee hardrijders. Je zat achter het podium op een betonnen blok die als stabilisatie van een mediatentje diende. Je nam de situatie in je op en liet doordringen wat was gebeurd. Mathieu, een van je zonen, had zich net tot wereldkampioen op de weg gekroond en stond in de mixed zone de internationale pers te woord.

Wereldkampioen op de weg. Dat hadden jullie in de familie nog niet meegemaakt. Je vader, Raymond Poulidor, was drie keer derde en een keer tweede. In 1974 in Montreal, achter Eddy Merckx. Je man Adrie was dan weer tweede in Altenrhein in 1983 achter Greg Lemond. Vijf keer de podiumbeleving, maar evenveel keer dus ook de ontgoocheling. De begerige blik naar de mooiste trui uit het volledige wielerspectrum als herinnering aan de wereldkampioenschappen op de weg. Tot zondag in Schotland na een wedstrijd die voor eeuwig op ons netvlies staat gegrift.

“Je vierde ingetogen uitbundig en maakte er iets van uitzonderlijke schoonheid van”

Een dollemansrit van Edinburgh naar Glasgow met 150 kilometer op de lokale ronden waarin het geen twee minuten stilviel. Topsport van de bovenste plank. Je vraagt je af hoe een menselijk lichaam deze opeenvolgende inspanningen kan blijven verdragen. En na de rollercoaster bleek er nog een man boven al de rest uit te steken: jouw zoon.

We hebben zelf kinderen en kunnen ons iets voorstellen bij de moederlijke trots die je op zo’n moment overvalt. Maar je vierde ingetogen uitbundig, Corinne. Het klinkt als een contradictio in terminis, maar jij maakt er iets van uitzonderlijke schoonheid van. Blij om het eigen succes, respectvol voor de prestaties van anderen. Ik genoot door jou op jouw manier te zien genieten. Tien meter verder analyseerden de mannen de koers, jij was al lang klaar met je dissectie en maakte je duidelijk op voor het vervolg.

José De Cauwer feliciteerde je. Je nam de felicitaties dankbaar in ontvangst, glimlachte minzaam en zei: Hij kan het toch niet op een normale manier winnen. Je alludeerde op de valpartij in volle finale. De grimas op je gezicht verraadde de twijfel die zich op dat moment van je meester moet hebben gemaakt. Voor dat gevoel zal ongetwijfeld het woord huiveren zijn uitgevonden. Mathieu reed seconde per seconde verder weg van de enige drie renners die hem nog van de wereldtitel konden beroven tot hij plots onderuit schoof in een bocht naar rechts. Je moederhart begaf het bijna. Het zal toch niet waar zijn. De camera zat er bovenop. Nog voor hij goed en wel tegen de grond lag, stond Mathieu al opnieuw recht. Het lichamelijke leed leek mee te vallen.

De voornaamste geruststelling die je als moeder kon krijgen had je al. Nu de fiets nog. Stuur. Check. Pedalen. Check. Versnellingsapparaat. Check. De rest is geschiedenis. Toen hij in de laatste kilometer was, dachten we aan twee meisjes op een hotelgang in Australië. Na zondag niets meer dan een lachwekkende anekdote in een rennersloopbaan. Ik zei je dat dat rekeningetje nu ook wel was vereffend.

Je glimlachte en haalde je schouders op. In je hoofd was dat voorval al lang geklasseerd, zag ik. Revanchegevoelens zijn vrouwen met klasse duidelijk vreemd. Je maakte je nog wat zorgen over je zoon. Dat linkerbeen is toch wel serieus geraakt, wist je. Niet het been waarmee hij schoof, maar dat andere been hé, benadrukte je. Nu moet dat wereldkampioenschap mountainbike toch niet echt meer, probeerde ik. Daar gaat hij niet zomaar forfait voor geven, de olympische droom is heel groot, was de repliek. Ik knikte en zweeg. Het was een kort gesprek, maar ik wist genoeg. Mathieu heeft nu al goud. Thuis, in de vorm van een moeder. Ik wens jullie alle succes en geluk toe.

Warme groet,

Karl