Karl schrijft een brief naar de 4-jarige kleuter Dean: “Het is zo oneerlijk, kleine man”

Heel Vlaanderen rouwt mee met de nabestaanden van Dean Verberckmoes, de 4-jarige vermiste kleuter die deze week vermoord werd teruggevonden. Ook Karl Vannieuwkerke wijdt er vandaag zijn brief aan. Reacties zijn welkom op karl@kw.be.

Kleine lieve Dean,

Je had vandaag op de school moeten zitten waar je maar één dagje hebt verbleven, maar met je open gezichtje wel al een indruk had nagelaten. Die van een vrolijk, onbevangen en gelukkig kind. Samen in een kringetje liedjes zingen, met de handjes wroeten in de zandbak, rode paddenstoelen met witte stippen schilderen en poppenkast spelen. Dat is wat jij vandaag had moeten doen. Dat is wat kindjes van vier altijd zouden moeten doen op een doorsnee vrijdag.

Jij dus niet, kleine vriend. De vele vragen die je stelde aan je mama, de acute verwonderingen bij je ontdekkingstocht in de grote wereld en die korte driftbuien waar kleuters van jouw leeftijd voor bekend staan. Ze komen niet meer terug. Nooit meer. Het is zo oneerlijk, kleine man. Jongetjes van jouw leeftijd moeten zich in hun wereldje van onbevangenheid altijd veilig en geborgen kunnen voelen.

De onomkeerbaarheid van wat gebeurd is, maakt het ondraaglijk

Ik zag je mama dinsdagavond laat op televisie. Ze wachtte op je thuiskomst. Ze wou je nog één keer intens knuffelen om je te laten weten hoe graag ze je wel ziet. Je mama leek zich wel nog niet te realiseren dat jij na die knuffel voor altijd verdwijnt, dat je de stiltes in huis niet meer opvult met gepraat, geroep, getier en gezang. Stiltes die veel zwaarder zullen wegen dan elk rustig moment toen je er wel nog was. Dat je mama door een moeilijke periode ging en even naar het ziekenhuis moest, kan nooit een verwijt zijn. Ze had hulp nodig en dacht dat jij veilig was. Iets wat elke ouder wil als het over de kinderen gaat. Bescherming in een veilige cocon en een warm nest.

Dat is wat ook jouw mama zo graag wilde. Ze vergiste zich jammer genoeg. Ze wist niet dat je knuffeloom niet was wie hij pretendeerde te zijn. Hij was niet de lieve man voor wie hij zich voordeed. Misschien is hij dat bij momenten wel geweest. Jammer genoeg niet altijd. Er is iets compleet mis met hem en dat heeft tot een drama geleid. Nog eens. De onomkeerbaarheid van wat gebeurd is, maakt het ondraaglijk. Misselijkmakend zelfs. Eens het allemaal doordringt, zal het schuldgevoel dat zich meester maakt van je mama immens groot zijn. Ook dat nog.

Ik hoop dat je niet hebt afgezien, kleine vriend. Dat je geen doodsangsten hebt moeten doorstaan en dat je vooral niet goed besefte wat er gebeurde. Het zou een schrale troost zijn, maar het zou er wel één zijn. Kindjes van vier jaar mogen niet aan angsten worden blootgesteld, kindjes van vier moeten graag worden gezien en enkel figuurlijk dood worden geknuffeld.

Toen ik dinsdagavond in bed lag naast onze kleine Jack Odile – hij is bijna drie jaar – heb ik hem met knuffels en zoentjes overladen, Dean. Dat doe ik eigenlijk altijd, maar ik dacht deze keer voortdurend aan jou. En aan alle kinderen op deze wereld die niet krijgen wat ze verdienen. Liefkozingen voor iedereen die er nood aan heeft. Het is o zo jammer dat het noodlot jouw mama en je knuffeloom – ik heb moeite om het woord te tikken, maar zo noemden jullie hem – heeft samengebracht. Het is jammer dat je mama geen weet had van zijn verleden, want dan zou dit allicht nooit gebeurd zijn.

Ook al was ze even ziek en kon ze er op dat moment niet voor je zijn. Dit heeft ze nooit gewild. Niets kan jou nog terugbrengen, kleine lieve Dean. Je bent voortaan een engeltje in de hemel. Misschien speel je nu wel met Miguel en zoveel andere jongetjes en meisjes die ons veel te vroeg hebben verlaten. Met die gedachte moeten we verder.

Dikke knuffel,