Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Céline, de 18-jarige steunpilaar van eersteprovincialer Famkes Westhoek Diksmuide Merkem die zopas mama werd. De voetbalster mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Céline,
Je zal ongetwijfeld niet verwacht hebben dat er vandaag een brief aan jou gericht in de krant zou verschijnen. Maar ik dacht dat het wel eens tijd was om je te verrassen nadat jij anderhalve maand geleden hetzelfde deed door ons allemaal achterover te slaan. Achttien jaar, op zondag negentig minuten voetballen in de topper in eerste provinciale tegen Heist, met 1-11 winnen en twee dagen later bijna acht maanden zwanger blijken te zijn.
We geloofden onze ogen niet. Een schokgolfje ging door voetbalclub Famkes Westhoek Diksmuide Merkem, een schok door jullie gezin. Céline verwacht een kindje. Wablieft? Maar het was niet anders. Jij en Michiel wisten het ongeveer een maandje langer, maar zeven maanden bleef je dus zelf in het ongewisse. Ongelooflijk.
Dat jullie nog een aantal weken aarzelden om de omgeving in te lichten, is niet meer dan logisch. Het nieuws van een positieve zwangerschapstest laten doordringen, heeft tijd nodig. Zeker op die leeftijd. Tot na die match tegen Heist de stilte plots werd opengescheurd. Een hevig avondje kan ik me voorstellen, maar de heftigheid heeft plaats gemaakt voor euforie. Wat een zalige gedachte. Tijdens je zwangerschap legde jij met succes tien examens af. Geen stress, gewoon doen. Céline ten voeten uit.
Ik leerde je kennen omdat mijn dochter Marte ook voetbal speelt en omdat ik af en toe als trainer fungeerde van een gelegenheidsploegje waarmee we wel eens een tornooi gingen spelen. Ik genoot toen al van je aanwezigheid. Het stille water dat wel heel alert en pienter was om niets van tactische richtlijnen te missen, laat staan ze in de wind te slaan. Een plichtsbewust ijskonijn. Met lachputjes in de wangen die ons lieten zien dat je ervan genoot, ook al zei je nooit veel.
Geen stress, gewoon doen. Céline ten voeten uit
Toen het stof na het eerste nieuws ging liggen, werd heel snel duidelijk dat je omringd wordt met de grootste liefde. Zowel thuis als in je voetbalploeg. Je ging voortaan mee als verzorger op de bank, moedigde je ploeg aan en deelde in de successen. Terecht. Laat ons eerlijk zijn. Als de eersteprovincialer van Famkes Westhoek Diksmuide Merkem zondag kampioen speelt – en dat gaan ze doen – hebben ze dat ook aan jou te danken. 57 op 57, 124 doelpunten gemaakt, amper 8 tegen. Zondag volstaat een puntje tegen Harelbeke om de promotie naar tweede nationale af te dwingen. Je geeft de aftrap heb ik begrepen. Enig mooi. Uiteraard speel je niet mee. Vorige week is Jules geboren. Gezond en wel. Twee weekjes te vroeg, maar wel al achtenveertig centimeter groot en ruim drie kilogram zwaar.
De onvermoede pracht van nieuw leven dat sneller kwam dan je kon verwachten. Je doet het naar verluidt goed. Waarom verbaast me dat niet? Multitasker par excellence. Ik zie zo voor me wat er de komende maanden zal gebeuren. Je gaat online les volgen en dat eerste studiejaar in het hoger onderwijs succesvol afronden, je start met je eerste loopjes om in juli fit aan het nieuwe voetbalseizoen te beginnen en je zal de beste mama zijn die met Jules lange wandelingen in de pollenzwangere lentelucht gaat maken.
Uiteraard was ik ook geschrokken, Céline. Net als iedereen, maar ik kan nauwelijks beschrijven hoeveel bewondering ik heb voor het parcours dat je de voorbije maanden hebt afgelegd. Er kan al eens meewarig worden gedaan over tienermoeders. Ik snap niet waarom. En laat het je ook nooit ontmoedigen. Ik ken Stephanie Planckaert goed. Het is een van de strafste madammen die ooit mijn pad heeft gekruist. Zoals Stephanie en Christopher het hebben gedaan en nog altijd doen, gaan jij en Michiel het ook doen.
Ik zie hoe trots je papa is, hoe gelukkig de komst van de kleine spruit hem maakt, hoor hoe zijn vriendin je ondersteunt. Ik kan daar alleen maar een diepe buiging voor maken. Ik hou eraan om jou en Michiel nog eens te feliciteren en kan me nu al iets voorstellen bij de toekomst van de kleine Jules. Dat wordt zonder twijfel een stille genieter.
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier