Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Elise Ramette, nadat onze nationale basketbalvrouwen de strijd om het brons verloren hebben op de Spelen. Elise mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Elise,
Jouw tranen zijn de onze. Parijs 2024 zal voor de Belgian Cats altijd verbonden blijven met een net niet verhaal. Het had gekund. Het had bijna gemoeten. Al is moeten in deze context misschien de verkeerde woordkeuze. Ik kan niet ontkennen dat ik na jullie klinkende zege in de kwartfinale tegen Spanje geen rekening meer hield met een balans zonder medaille. Maar tegen Frankrijk vloeide de brandstof uit de tank. Het was schrapen naar de laatste restjes en het kwam net niet goed in de verlenging. Tijdens die extra minuten verdween goud of zilver. En misschien ook het brons, Elise. Al brandde de vlam nog altijd vurig in iedereen die de Cats een warm hart toedraagt.
Er valt niemand iets te verwijten. Niemand!
Willen is niet altijd kunnen. Ik fietste zondagmorgen van de Rue Dulong in het 17de arrondissement naar de Bercy Arena, een ritje van net geen veertig minuten. Ik zag veel scenario’s passeren, maar in geen enkel was de afloop dramatisch. Het was zoals het de hele week was ijskoud in de zaal, maar jullie start warmde ons op. Antonia Delaere gooide twee driepunters. We kregen een déjà vu naar de bommen van Emma Meesseman tegen Spanje. Het ging de goede richting uit. Maar we zagen ook al snel dat bij sommigen de benen en armen het hoofd niet meer volgden, dat anderen minder minuten maakten dan gewoonlijk was en dat ook jij niet de beste versie van jezelf was. Je vlamde net iets minder dan tegen Japan en Spanje. Bovendien kwamen jullie een hyperfitte ploeg tegen die in de tweede helft tegen de Verenigde Staten vooral met de bank had gespeeld omdat ze al met dat brons in het hoofd zaten. Die extra procentjes en een weergaloze Ezi Magbegor maakten het verschil. In het laatste kwart hielden jullie door wat goochelwerk van Julie Vanloo de schijn nog op en de kansen gaaf. Uiteindelijk deed Julie niets meer dan haar eigen fouten en balverliezen rechtzetten. Maar er valt haar niets te verwijten. Niemand!
Toen Julie Allemand geblesseerd uitviel, zag iedereen doemscenario’s. En toen stond jij op, Elise
Mentaal en fysiek was dit een slopend tornooi geworden door de bananenschil die Duitsland heette. Van toen af zaten jullie in een ploegenachtervolging en dat is altijd al een lastige discipline geweest. De medaille viel dus naar de Australische kant. We zagen vanop de perstribune hoe jullie het hoofd bogen, de ontgoocheling probeerden te verbijten en snel de kleedkamer opzochten. Je brak in het interview achteraf. Tranen rolden over je wangen. Begrijpelijk, de druk was van de ketel. Alles kwam eruit.
Maar vanaf nu mag dat kopje opnieuw omhoog, Elise. Vooral omdat er voor de Cats ook veel positieve dingen te rapen vielen op dit olympisch basketbaltoernooi. En jij bent er een van. Ik noem je met plezier de revelatie van het tornooi. Toen Julie Allemand geblesseerd uitviel, zag iedereen doemscenario’s. En toen stond jij op. Je zorgde ervoor dat er een begeesterende zindering door het Stade Pierre-Mauroy in Lille ging tegen de Verenigde Staten en je driepunters tegen Japan creëerden de verlossende kloof. Je zette zienderogen stappen, het vertrouwen groeide. Daardoor oogt de toekomst nu plots weer heel mooi voor de Cats. Jij en Julie Allemand als point guards, Julie Vanloo als shooting guard. Allemaal in steun van Emma Meesseman. Al zal er nog wat masseerwerk nodig zijn. Emma ziet af. Een tweede keer net niet op de Spelen, terwijl ze toch weer een van de beste speelsters op een groot tornooi was. Misschien gewoon de beste.
Zoals Kim Mestdagh het zo mooi verwoordde in onze studio: ‘Ramette rakette’ is de X-factor binnen deze ploeg
Vergeet daar vooral niet van te genieten, Elise. Samen mogen spelen met het fenomeen Emma Meesseman is een voorrecht voor elke basketbalspeelster die er de kans toe krijgt. Als je haar tegenkomt in Ieper, geef haar dan alsjeblieft een dikke knuffel en bied haar troost. Zonder Emma hebben we geen verhaal. Maar als Emma blijft en met Elise die een nieuwe rugzak aan ervaring meepakt, heeft de toekomst van de Cats er misschien nog nooit zo goed uitgezien. Of zoals Kim Mestdagh het zo mooi verwoordde in onze studio: Ramette rakette is de X-factor binnen deze ploeg. Op naar Los Angeles, Elise!
Met warme groeten,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier