Karl Vannieuwkerke schrijft vandaag een brief naar zijn ex-collega Frank Raes die deze week de deur achter zich dicht trok op de VRT. Het icoon in de Belgische sportjournalistiek mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Frank,
Het deed me wat toen je afgelopen dinsdag afscheid nam van je Extra Time-tafel. Jou duidelijk ook. Je onderlip trilde lichtjes en je ogen vulden zich met kleine waterlanders. Je hield het simpel in je afscheid en je bedankingen. Zoals we je kennen. Je bent niet het type dat met hautaine gebaren en woorden een kunstmatig wereldje gestalte moet geven. Ik zal me je herinneren als de kritische constructivist, Frank. Je stelde dingen in vraag maar je ging er zelden met de botte bijl door. Zonder dat we veel contact hadden – zo gaat dat nu eenmaal met collega’s in verschillende domeinen op de grootste sportredactie van het land – heb ik toch heel wat van je geleerd. En daar ben ik je dankbaar voor. De kans is zelfs groot dat er zonder Frank Raes voor mij nooit een mediacarrière zou zijn geweest. Het is onder meer door jou dat de sportredactie van de VRT voor tieners een enorme aantrekkingskracht kreeg. Ik zat in het college van Ieper en was zoekende, zoals dat heet. Als sportfreak droomde ik er wel van om een van the boys te worden, maar het leek me gewoon onrealistisch om bij dat selecte kringetje te belanden. De komst van de regionale zenders veranderde alles. Toen ik voor mijn stage als student op de redactie van Focus TV terechtkwam, had ik mijn proeftuin gevonden. Mijn ouders schertsten al eens: De nieuwe Frank Raes zit bij ons aan de keukentafel! Ja, je was de referentie, Frank. Je bleef niet alleen hangen door je collectie oerlelijke hemden en truien maar door je vlotte manier van hoe je dingen aan mekaar kon praten en je rollende r.
Ik zal me je herinneren als de kritische constructivist
Over die truien en hemden heb ik bij je afscheid weinig gelezen en ik ben het je altijd vergeten te vragen, maar jij moet toch een jarenlange weddenschap met Carl Huybrechts hebben gehad? Ik kon me onmogelijk voorstellen dat iemand uit vrije wil zo voor een camera ging zitten. Toen wijlen Marc Stassijns me in 1997 kwam wegplukken bij Focus TV moest ik het VRT-examen nog passeren. Naast de obligate trefwoordenlijst volgde nog een gesprek met de vierschaar. Toen de deur openging, kon ik mijn ogen niet geloven. Daar zaten ze, de helden van mijn jeugd. Ivan Sonck, Mark Vanlombeek, Louis De Pelsmaeker en Frank Raes. We zaten in de week van een WK zwemmen en je vroeg me welke reportages jullie in die week moesten brengen voor Het Journaal en Sportweekend. Het antwoord was blijkbaar afdoend, want twee weken later opende de grot van Ali Baba zich. Straks, in september, zal dat vijfentwintig jaar geleden zijn. Aan die vijfenveertig jaar van jou zal ik dus niet geraken. Als ik op mijn zevenenzestigste met pensioen word gestuurd, zal ik tweeënveertig jaar dienst op de teller hebben staan. En het klopt wat je zegt, Frank. We zijn maar passanten. Maar we hopen stiekem wel om een stempeltje te hebben gedrukt dat leesbaar blijft voor de volgende generaties. En dat heb jij zeker gedaan. Je afscheid dinsdag deed me nog maar eens beseffen dat we een droomjob hebben. Het klopt dat we er sociaal veel opofferingen voor over moeten hebben, maar we krijgen er ook ongelooflijk veel voor terug. Hoogtepunten uit de vaderlandse sportgeschiedenis van dichtbij mogen beleven. Het is waar elke sportliefhebber een arm voor wil inleveren. Ik ben je ontzettend dankbaar voor de inspiratie die je me destijds bezorgde, beste Frank. En dat zal altijd zo blijven. Geniet van alles wat je nog doet en alle uitdagingen die je pad nog zullen kruisen. Age is just a number. En mijn moeder vindt dat je er nog altijd goed uitziet. Als je in de buurt bent, spring je dus maar eens binneuhhhhhh.
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier