Kabelfestival

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Ik hou het al ruim 39 jaar vol, dit leven. Dat klinkt heel winterbluesy, maar is het niet. Soms sta ik er gewoon van versteld, dat het verkeer me kan blijven ontwijken als ik weer maar eens met mijn hoofd in de wolken zonder kijken de straat oversteek. Of dat ik nog geen persoonlijk faillissement meemaakte omdat formulieren, attesten en betalingen zich opstapelen in alle hoeken van mijn huis. Of dat ik mijn nek nog niet brak over het kluwen van kabels dat ik dagelijks te lijf ga om het toetsenbord, de muziekbox, de leeslamp, de tv en het computerscherm aan de praat te krijgen.

Het verbaast me nog meer dat er mensen bestaan die erin slagen altijd met alles in orde te zijn. Geen betalings-herinneringen, de auto op tijd gekeurd en alle klantenkaarten op een handige app. Huishoud- en andere apparatuur keurig ingebouwd zonder ook maar één zichtbaar kabeltje, geen enkel risico op beenbrekend struikelen. Hoe dóen die dat?

“Ik sta ervan versteld dat ik al 39 jaar in leven blijf”

Maar dan zit ik wat uit het raam te staren en denk ik, ach wat zou het? Nieuwe woorden verzinnen in vlokken op het raam is zoveel nuttiger dan een stapel papier klasseren. Der Wanderer, het enige schilderij in mijn woning, geeft me groot gelijk. De man staat op een rots voor zich uit te kijken naar een mistig berglandschap. Ik mijmer met hem mee, elke dag opnieuw.

Dus als ik van de aardbodem verdwenen lijk, dan lig ik vast in kabels verstrengeld op mijn plankenvloer omgeven door paperassen. Wie mij komt bevrijden, krijgt een kabel naar keuze, gratis en voor niets.