Journalisten zijn ook maar mensen

Tim Vansteelandt is chef nieuws bij De Krant van West-Vlaanderen. Hij schreef dit opiniestuk naar aanleiding van de vijfde verjaardag van het overlijden van Jelle Tommeleyn in Lichtervelde. Over hoe hij die dag en de dagen erna beleefde als journalist en als goede vriend van Jelle.

Dit opiniestuk sluit aan bij het interview met Sarah Tommeleyn, de zus van Jelle. Dat lees je hier .

Zondag 7 februari 2016, omstreeks 7 uur. Mijn trillende gsm maakt me wakker. Een sms’je van een collega. ‘Dodelijk ongeval met vluchtmisdrijf in Torhout, aan discotheek Place2Party.’ Ik wek mijn vriendin Lore, die daar de avond voordien aan het werk was. Of ze iets gezien heeft. Er zal toch niks gebeurd zijn met Jelle, vraagt Lore, alsof ze dat toen al kon voelen. Mijn gsm trilt opnieuw . ‘Jelle Tommeleijn. Zijn vriendin was er bij.’

Onze wereld staat stil. Toch Jelle niet? Er is nog een sprankeltje hoop: Jelle zijn familienaam is anders geschreven dan die in het sms’je. Hopelijk is het een andere Jelle, denken we tegen beter weten in. Helaas: de politie bevestigt dat het Jelle is. Onze Jelle.

Ik ga in overlevingsmodus. De journalist in mij neemt het van me over. Jelle moet een prachtig eerbetoon krijgen in de krant. Iedereen moet weten wat voor prachtkerel hij was en hoe onrechtvaardig het is wat hem overkwam. Ik wil dat allemaal zelf doen, want wie kan beter over Jelle schrijven dan ik?

“De avond voor de deadline crash ik. Wat als mijn artikel over Jelle niet goed genoeg is?”

Maar journalisten zijn ook maar mensen. Op woensdagavond breek ik. Ik huil in de douche tot het water te koud geworden is om er te blijven onder staan. De krant moet de volgende ochtend klaar zijn, maar de twijfel slaat toe. Wat als er nog een fout in staat? Wat als Jelle zijn ouders, zijn zus en vele vrienden beter van mij verwacht hadden? Stilaan dringt ook door dat Jelle echt gestorven is. Dat hij er zaterdag nog was en nu niet meer.

‘Voor altijd een ster’, kopt onze krant de volgende dag. Een ster, omdat Jelle een rockster in wording was. Een ster, die nu schittert aan de hemel. Ik krijg een sms’je van de papa van Jelle. ‘Bedankt voor alles.’

Dáár doe je het als journalist voor. Niet om meer kranten te verkopen of meer bezoekers naar je website te lokken. Ook niet om bedankt te worden. Wel om troost te bieden. Want journalisten zijn ook maar mensen.

Reageren? tim.vansteelandt@kw.be