Dag allemaal. Ik ben Laura en mijn leven is een hindernissenparcours. Het grootste obstakel gooiden ze dit jaar op mijn weg: het vasculaire Ehlers-Danlos syndroom. Een diagnose die de voeten vanonder mijn lijf veegde. Kort samengevat: ik leef nu met een deadline. Het is goed mogelijk dat ik maar tien jaar meer te gaan heb…
Mijn deadline doet me elke droom, elk toekomstplan in vraag stellen. Het laat je ook harde keuzes maken in wie en waarin je nog tijd wil steken tussen alle kinesitherapie en doktersbezoeken door. En dat op een moment waarop je 27 bent, wanneer je eindelijk wat je weg in het leven hebt gevonden.
Een jaar geleden stelde ik mezelf vragen die typisch zijn voor een twintiger. Is dit de ideale job voor mij? Waar liggen mijn ambities? Spaar ik voor reizen of spaar ik samen met mijn vriend voor een huis? Nu sta ik stil bij zaken waar normaal niemand van mijn leeftijd over hoeft na te denken. Moet ik al een testament maken? Hoe lang duurt het nog vooraleer ik door de pijn of complicaties in een rolstoel beland? Kopen we toch nog een huis samen? Of zetten we het geld eerder aan de kant om nog enkele dromen waar te maken en ook mijn medische rekeningen te betalen? En vooral ook: hoeveel jaar ben ik hier nog écht?
“Mijn deadline doet me elke droom, elk toekomstplan in vraag stellen”
Vaak krijg ik de vraag of ik sinds de diagnose anders ben gaan leven. Misschien wel. Ik leer zaken los te laten waar ik geen vat op heb, leer beter relativeren en leer vooral genieten van het nu. Ik wil écht genieten van de stukken tussen de obstakels op mijn parcours. Het zonnetje voelen schijnen, de glimlachende maar ook grimassende gezichten zien terwijl de andere deelnemers zich voorbereiden op hun volgende hindernis. Ik kijk uit naar de aanmoedigingen aan de zijlijn en vooral naar de sfeer die hangt op en naast het parcours. Samen geraken we erdoor, toch?
Mijn leven zal sneller eindigen dan ik zou willen, maar ik wil een verschil maken voor de mensen die na mij komen. Ik wil ook tonen dat chronisch zieke mensen waardevol kunnen zijn voor onze samenleving. Ik zal blijven strijden voor mijn idealen. Ik ben heel blij dat ik dit voortaan ook hier kan doen, op dit plekje in de krant. Deze column is een aangename verrassing op mijn hindernissenparcours. Welkom!
Leven met een deadline
Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze misschien maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij een ngo, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
