Wat speelt er door het hoofd van iemand die dagelijks van Brugge naar Brussel pendelt? We vroegen het Xavier Taveirne. Hij vertelt het ons in deze column. Volgende week: Liesa Naert.
Het zal met de leeftijd te maken hebben, maar ik heb nogal wat vrienden die zich voor het eerst vragen stellen over de zin van het leven.
Dat gaat meestal gepaard met verlies. Van een lief, omdat het hart niet meer wil. Van een vader of moeder, omdat hun lijf de strijd heeft gestaakt. Van zichzelf, omdat… Tja, waarom eigenlijk?
Zelfhulpboeken, cursussen yoga en mindfulness of een glas wijn aan de toog van een café: het komt altijd op hetzelfde neer: waarom doe ik wat ik doe? Waar maak ik het verschil?
Ik slijt mijn ritten tussen Brussel en Brugge met nadenken, maar er komt niet echt een antwoord
De vraag heeft zich als een zaadje in mijn hoofd geplant. Ik slijt mijn autoritten tussen Brugge en Brussel met nadenken. Er komt niet écht een antwoord. Ja, ik zal zoals iedereen wel iets betekenen voor de mensen die ik graag zie en omgekeerd. Maar op grote schaal is dat eerder beperkt.
In het gordijn van die gedachten kom ik dezer dagen vaker dan ik zou willen op de kankerafdeling van het AZ Sint-Jan. Niet voor mezelf. Als ondersteuner.
Het wemelt er van de mannen en vrouwen in het wit. Ze maken mensen beter, niet alleen met medicijnen, maar ook met een glimlach, een brokje begrip, een aanmoediging of gewoon door er te zijn.
Het is ze niet aan te zien dat ze ook maar mensen zijn met zorgen én een hoge werkdruk. Maar over één ding moeten ze zich op weg naar huis geen zorgen maken: ze maken elke dag het verschil.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier