Wat speelt er door het hoofd van iemand die dagelijks van Brugge naar Brussel pendelt? We vroegen het Xavier Taveirne. Hij vertelt het ons in deze column. Volgende week: Liesa Naert.
Van mensen die het kunnen weten hoor ik wel eens dat het leven gemakkelijker wordt, als je ouder bent. Je maakt je minder zorgen en je leert relativeren. Of nog: je gooit de ballast overboord.
Ik vind dat, op mijn 37ste, voorlopig dikke onzin. Natuurlijk vind ik het minder erg dan vroeger als iemand me niet leuk vindt of als de Sint me overslaat. Maar hoe ouder ik word, hoe duidelijker het is dat wie we zijn en wat we doen toch vaak een gevalletje van geluk is. Misschien hebt u dat besef al langer en ben ik gewoon een naïeve kloot, maar dan ben ik toch blij dat ik al die jaren in het ongewisse verbleef.
Het voelt een beetje als flesjes water uitdelen tijdens een marathon. Die moet je ook niet zelf lopen
En zo sta ik nu langs de kant van het leven veel te veel mensen aan te moedigen die ik graag zie. Het voelt een beetje als flesjes water uitdelen tijdens een marathon. Die moet je ook niet zelf lopen. Soms helpt het, zie je er mensen van opkikkeren. Soms glijdt het helemaal van ze af. En dan voel je je hulpeloos.
Maar ‘t gaat niet om wat ik voel. Dat moest ik even leren. Dat je niet altijd iets kan doen dat helpt. Dus pak ik die vriendin vast, die straks haar moeder moet begraven. Die andere vriendin, die vecht tegen zichzelf. Collega’s die om allerlei redenen hun leven niet rondgedraaid krijgen. Gelukkig worden de dagen weer langer. ‘t Is nodig.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier