Herfst

De herfst luidt de doodsklok over de langst regerende zomer en spint zijn wurgende draden rond die warme cyclus. Niet getreurd, hij trakteert ons jaarlijks op een uitbundig kleurfestijn en de bijna kaalgeplukte bomen smukken paden en tuinen op met een scala karmijn- en okerkleurige bladeren. De zonnegloed, die zomerse erfenis, zit gebeiteld in de tinten omber, goudgeel en siena.

Zwaar beladen takken van treurwilgen dansen klagend hun zwanenzang op het ritme van de wind. Het najaar herovert zijn plaats en strooit sporen dwarrelend over het land. Met zijn signatuur van dode en rottende bladeren claimt hij driftig zijn tijdperk op. Geen enkel jaargetijde plaatst ons zo nadrukkelijk voor een voldongen feit. Maar gaat de herfst ook de confrontatie met de zee aan? Zeefluisteraars – doorwinterde zeerotten – weten dat de grijsgrauwe tinten koude aankondigen. Ze schudden hun hoofden en merken dat de hartstocht van de zon zoek is en dat stormen weldra hun brute kracht zullen botvieren op de Noordzee. Zand zal opstuiven en de kilte zal tot in het bot van de vissers doordringen.

Zeefluisteraars – doorwinterde zeerotten – weten dat de grijsgrauwe tinten koude aankondigen

Maar dirigeert de herfst ook het onderwaterleven? Verwelken zeeanemonen na de zomer zoals de bloemenpracht in tuinen? Als kind besefte ik niet dat zeeanemonen geen bloemen maar bloemdieren zijn. Met hun mooie kleurige tentakels die lijken op kroonbladeren, sierden ze vroeger de spleten en poeltjes op de strandhoofden. Bij eb holden we naar de kellen en katteien om te genieten van die kostbare schatten. De katteien liggen onder ‘t zand en de mini aquaria met mosseltjes, garnaaltjes, caracolletjes en wieren zijn zoek. Golfbrekers zijn nu verboden speelterrein maar wij vonden er gelukkig nog echte schatten.