Geen spijt

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft tweewekelijks een inkijk in haar leven.

Ik las een opmerkelijk artikel in De Standaard dat vele anderen ook moet opgevallen zijn, want er was veel over te doen op X. Titel: ‘Brecht (38) worstelt met zijn huisje-tuintje-boompje: “Ik vraag me de laatste tijd almaar meer af: hoe ben ik hier beland?’ ‘Mocht je twintig jaar geleden aan Brecht gezegd hebben dat hij ‘het typische Vlaamse leventje’ zou leiden, hij had ons zot verklaard’ – zo gaat het verder in de inleiding. ‘Voor iemand die je verliest bestaat er een woord, rouw, maar er bestaat geen woord voor iets hebben wat je misschien niet hebt gewild.’

Ik vind het gedurfd van Brecht om zo eerlijk over zijn situatie te getuigen. Als ik kijk naar mijn vriendenkring, staat Brecht niet alleen – maar weinigen durven er zo openlijk over praten. Toch zijn ze er, de vrienden die zeggen dat ze hun kinderen doodgraag zien, maar dat ze het drukke leven dat erbij komt kijken eigenlijk niet hadden gewild.

“Ik had je ook zot verklaard”

Naar je leven kijken en je vragen stellen: is dat niet wat we allemaal doen, zeker als we, zoals ik, rond de veertig zijn? Ik ben 42 jaar, al langer single dan ik me kan herinneren, heb geen kinderen en ik huur al mijn hele leven. Had je me dat gezegd toen ik studeerde, ik had je ook zot verklaard. Ik had gedacht dat ik kinderen zou hebben, les zou geven, en in een huis zou wonen dat mijn toenmalige vriend-architect had gebouwd.

En toch heb ik geen spijt, want ik geloof niet in spijt. Je maakt de keuzes die je op dat moment in je leven de beste lijken, en dat mag je jezelf nooit verwijten. De kunst is om elke dag op te staan en blij te zijn met wat je hebt in plaats van wat je niet hebt.