Wielrenster Sjoukje Dufoer gaat mee als verzorgster naar de Ronde van Ivoorkust, met meerdere West-Vlaamse renners: Dieter Bouvry, Louis Verhelst, Sven De Meydts en Jaak Lepere als ploegleider.
Na heel wat palaver over onze tegenstand en hoe sterk wij eigenlijk zijn, kunnen we daar vandaag eindelijk een antwoord op krijgen.
Onze vermoedelijke grootste tegenstanders, ‘de Marokkanen’, hebben de afgelopen dag(en) ook heel wat pech gekend wegens (hoe toevallig) een vliegtuigvertraging. Uiteindelijk hebben ze hun bagage vandaag na de wedstrijd ontvangen, hadden ze geen drinkbussen (die hebben ze dus van ons gekregen) en hadden ze er ook een zeer kort nachtje opzitten.
Onze renners hebben ook afgezien. Gisteravond werder ze holderdebolder in het donker over de weg met duizend-én-één putten gestuurd, in een busje (onbreekbare VW uit de jaren stillekes), dat gevuld zat met 17 renners waarvan de Marokkanen, onze grootste concurrenten: de sfeer was te snijden.
Met een gebroken rug ariveerden ze deze nacht in het hotel waar ze om 5 uur gewekt werden door de naburige moskee. Daarna hebben we ons allen nog eens goed omgedraaid. Grote miserie aan het ontbijt daarna, want na 8 uur bleek er geen ontbijt meer te verkrijgen. Onmogelijk om die zakjes melkpoeder, de oploskoffie en wat brood mee te krijgen. Want daaruit bestaat het ontbijt hier dus al twee dagen na elkaar, hmmmnjamie…. Na veel discussie is het dan toch uiteindelijk gelukt.
Geen sinecure met een chaffeur in de volgwagen die nog nooit een koersfiets van dichtbij heeft gezien
Om 8 uur was normaal gezien de vergadering, waar onze ploegleider naartoe was. Deze was plotseling om 10 uur Om 11 uur beslisten de renners om even af te spreken hoe we zouden koersen. (In het kort: eerste ronde het parcours afwachten en dan volle gas iedereeen uit het wiel kletsen.)
Om 11.20 uur was onze ploegleider terug met de rugnummers en moest alles op the African way plots snel gaan.
Om 12 uur was de start voorzien en om 11.50 uur waren we aanwezig, zonder water of sportdrank in de pullen en geen zonnecréme op de renners. Heel wat werk te verzetten voor de verzorgster dus. Na een paar flipmomentjes werd dan toch duidelijk dat de renners niet zouden starten om 12 uur maar volgens ‘the African way’ is men hier na al het last-minuut vlieg en stundwerk toch te laat. 12.30 uur dus start van de koers. Met een chaffeur in de volgwagen die nog nooit een koersfiets van dichtbij heeft gezien was dit geen sinérure. Jaak, onze ploegleider, kreeg er bijna een beroerte van. Van miserie hé.
Na veel wanhopige pogingen om die mens de essentie van het volgwagen gebeuren uit te leggen, besloten we dat enkel roepen en schreeuwen deze gast tot actie deed overgaan. Alhoewel…
Hoe we van de besluitloosheid kunnen overgaan tot de activatie en het effectief uitvoeren van een opdracht hebben we nog niet ontdekt. Misschien tegen het einde van deze etappe. Veel uitleggen helpt allesins niet, schreeuwen ook niet…
De koers was onverwacht spannend. De tegenstanders zijn blijkbaar niet te onderschatten en de hitte speelde ook een grote rol. Uiteindelijk werd na ronde één een kopgroep gevormd met drie belgen voorop. Deze kopgroep vond elkaar niet goed waardoor het peloton terug kon komen. Voor de samensmelting wisten Dieter en Mathias weg te rijden met één van onze Marokkaanse vrienden. In de spurt verweerde deze zich nog zeer sterk en Mathias moest zijn beste benen boven halen. Maar voilà: de eerste Belgische overwinning. Onze jongens hadden welgeteld één minuut rust. Daarna begonen de camera’s rond hen te draaien tot zich in de kortste keren een hele zwerm rond Mathias had ontwikkeld.
Zijn fiets moest onder de heilige boom gezegend worden, maar die arme jongen kon zich met moeite 30 meter verplaatsen om bij die niet speciaal uitziende boom te geraken.
Het heeft zeer lang geduurd voor alle ceremonies voorbij waren en voordat onze jongens een hap eten hebben gezien. Het echte avontuur begon met de beoogde verplaatsing. 180 km, waarbij een zeer ingewikkeld plan moest worden gevolgd.
De vrachtwagen moetst 2 kilometer verder onze bagage ophalen in het hotel waar we overnacht hadden. Onze chauffeur moest daar ook naartoe om Jaak en Mathias van de dopingcontrole op te halen. Zonder begeleiding van de chauffeur zagen we dit scenario al volledig fout lopen. Dus Tom en verzorgster Sjoukje mee, met de vraag of het busje ons twee kilometer verder kon ophalen. De 180 km kunnen we niet overbruggen met vijf man in een volgepakte auto. De Belgen in het busje moesten hemel en aarde bewegen om hun chauffeur zo ver te krijgen, waarna Bouvry uiteindelijk bij het hotel uit het busje werd gezet…
Vreemd. Maar de Gek van een chauffeur (bijnaam voor de chaffeur van het busje) kwam ons na een tankbeurt dan toch ophalen…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier