Familieportret

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

In vroegere tijden vierden we Nieuwjaar op Nieuwjaar. De neven en nichten met een houten kop en rode ogen, op hoongelach ontvangen door de nonkels en tantes die wél op tijd in bed lagen. Niemand kon memé ertoe brengen om zélf eens twee minuten te gaan zitten om van de kroketten te genieten. Omgekeerd kon niemand pepé forceren zijn stoel aan het hoofd van de tafel te verlaten. Die twee waren werkelijk in alles compatibel. De kans is groot dat u nu flitsen van dergelijke familiebijeenkomsten voor uw netvlies ziet. Dan weet u ook dat tijden veranderen.

“Alles verandert, maar het portret blijft”

Nieuwjaar vieren we nu wanneer de agenda’s voor de hele meute afstammelingen als bij wonder een gezamenlijke lege plek vertonen. Voor zover ik weet heeft niemand nog last van katers. Van slaapgebrek des te meer, dat heb je als je de stamboom verderzet. Pepé is er niet meer bij en memé heeft na al die jaren toegegeven aan de geneugten van tevreden toekijken. Het decor is niet langer het thuisfort, maar het feestzaaltje in het WZC. Maar één ding blijft onveranderd: het obligatoire familieportret. Werkelijk alle mogelijke gezinsconstellaties verschijnen voor de lens. Alleen de nonkels, alleen de kleinkinderen, met partner, zonder partner … Dat duurt wel even, want ondertussen zijn we met 28, we telden drie keer om zeker te zijn, en bovendien heeft altijd wel iemand zijn ogen dicht.

Zowel het maken van de foto’s als ze achteraf bekijken en van commentaar voorzien, ik hoop dat deze traditie het nog lang uithoudt.