Een zomer zonder festivals: jammer, maar er zijn ergere zaken

Wie mij ook maar een beetje kent, weet dat festivals voor mij heilig zijn. De datum van Rock Werchter wordt zodra mogelijk met rood in de agenda genoteerd en collega’s in mijn omgeving weten dat ze het dan niet eens moeten proberen om vakantie te vragen. Mijn eerste editie was die van 2004 en sindsdien heb ik geen enkele gemist, dit jaar zou mijn zeventiende op rij worden.

Eind juni begin juli is voor mij dan ook de mooiste periode van het jaar met eerste de Batjes in Roeselare, ja echt, gevolgd door Rock Werchter op enkele dagen tijd. Het is de ultieme start van de zomer. Vier dagen zonder mails of deadlinestress, gewoon genieten van leuk gezelschap, lekker eten, een frisse pint, de vrijheid en – voor mij toch het belangrijkste – de mogelijkheid om tientallen van mijn favoriete groepen op enkele dagen te zien. Na dat weekend heb ik een week nodig om te recupereren, maar dat is het telkens waard. Eens thuisgekomen is het al aftellen naar de volgende editie.

In de daaropvolgende jaren volgden iets dichterbij Dranouter en Cactus, tal van eendagsfestivals op de heilige wei van Werchter en verschillende keren Pukkelpop. Zelfs een omvallende boom en weken revalidatie konden me na de pukkelpopstorm in 2011 niet tegenhouden om een jaar later opnieuw richting Kiewit te trekken. Doorheen het jaar probeer ik het aantal concerten te beperken, maar eens de zomer nadert ben ik niet te houden.

Je vrienden moeten missen is eigenlijk nog een stuk erger dan de festivals, en die vrienden zijn er gewoon komende zomer

Ook komende zomer beloofde druk te worden met onder andere Green Day (in Antwerpen én Parijs), Rammstein (in Oostende), Rock Werchter en TW Classic al op de agenda en wellicht zouden er nog enkele volgen. Het begon de afgelopen maanden eigenlijk al te kriebelen. Tot enkele weken geleden, toen werden plots concerten en massa-evenementen, zoals voetbalwedstrijden, nog zo’n passie, afgelast. Tiens, hopelijk komt alles snel in orde denk je dan. Maar in de loop van de daaropvolgende weken begint je toch te dagen dat het niet zomaar een passerend beestje is, dat coronavirus. Je begint je zorgen te maken en uiteindelijk dringt het ook door dat festivals wel heel moeilijk worden.

Niet simpel, zeker als je er alweer maanden naar uitkijkt, maar het gezond verstand primeert en al snel merk je zelf ook wel dat het onverantwoord is om dergelijk groot evenement te organiseren, hoe jammer het ook is. Woensdag was D-day, de dag waarop alles beslist zou worden. Op de radio hielden ze de hoop er nog wat in, maar eigenlijk wist iedere muziekliefhebber wel beter. Dit jaar zouden er geen grote festivals meer plaatsvinden. Je bent erop voorbereid, maar op het moment zelf komt het toch even aan.

Het belooft dus een rare zomer te worden. Zonder festivals. Zonder reizen. En wie weet zonder wat nog allemaal. Het zal vreemd aanvoelen, maar dat is voor iedereen zo. Iedereen maakt grootse plannen in de zomer. En voor iedereen wordt het wennen. Maar we hebben geen andere keuze. Wie het nieuws wat volgt, weet dat er honderden, zelfs duizenden mensen zijn die vechten voor hun leven door toedoen van corona. Dan is een zomer zonder festivals de minste zorg.

Aftellen

Het daagt je bovendien uit om op een andere manier de zomer te beleven, net zoals we de afgelopen weken ook al op een creatieve manier met onze beperkte bewegingsruimte leerden omgaan. Het leert je teruggaan naar de essentie en hetgeen echt telt. Je familie, je vrienden, die moeten missen is eigenlijk nog een stuk erger dan de festivals. En het goede nieuws is dat die er deze zomer gewoon zijn. Dan zingen we maar luidkeels met de muziek mee bij de barbecue! Om daarna stiekem toch ook al wat uit te kijken naar de volgende zomer. Nog een 450-tal dagen tot Rock Werchter 2021! Benieuwd wie er allemaal komt!