De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Terwijl ik dit schrijf – op woensdag – zit ik te popelen van ongeduld om morgen een weekje naar Italië te vertrekken. Toch heb ik ook zenuwen: het is voor het eerst dat ik een reis maak sinds corona en het was een heel gedoe om uit te zoeken welke documenten ik juist nodig heb om het land binnen te geraken. Websites spraken mekaar tegen. Uiteindelijk waren het mensen op Twitter, die net naar Italië waren geweest, die me konden zeggen dat ik alleen mijn vaccinatiebewijs en een PLF-formulier moet hebben.
Maar Italië, dus. Voor het eerst in twee jaar weer naar het buitenland, en dat maakt het extra spannend. Ik ga een vriendin bezoeken die er samen met haar gezin woont. We zijn beiden freelancer en omdat het niet makkelijk is midden in het jaar je opdrachtgevers te vertellen dat je een week niet bereikbaar bent, wordt het voor ons een werk-ontspan-vakantie. We werken tot het middageten, gaan daarna op uitstap of gewoon lekker chillen in de tuin, en ‘s avonds gaat de laptop misschien weer even open. Zelfstandig zijn is geweldig, maar écht vakantie nemen, zonder voor iemand bereikbaar te zijn en alle werk achter je te laten, zit er niet meer in.
Voor het eerst in twee jaar weer naar het buitenland, dat maakt het extra spannend
Erg vind ik dat niet: het is mijn eigen keuze. Wat ik wel een beetje erg vind, is dat ik mijn kat Rachel voor het eerst in twee jaar een week zal moeten missen. Vroeger lachte ik wanneer mensen me spraken over hun huisdier missen, maar sinds ik er een heb, weet ik wel beter: het is een deel van je gezin geworden. Ik heb geen kinderen, maar als vrienden me grappend zeggen dat Rachel mijn dochter is, zitten ze niet ver van de waarheid.
Gelukkig heb ik een bevriend koppel gevonden dat ook freelancer is en maar wat blij is om even aan de drukte van Brussel te ontsnappen en hier een week voor Rachel te zorgen. Ik kan gerust vertrekken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
