Een titel is altijd verdiend. Maar eerlijk is eerlijk…

Simon Mignolet troost Casper Nielsen: zijn gelijkmaker werd afgekeerd. © BELGA
Frank Buyse
Frank Buyse Senior writer

Club kan dus zondag al kampioen worden – een vierde keer dit seizoen verliezen van het ‘kleine’ Union, het zou wel heel beschamend zijn voor Anderlecht, toch? Club op een zucht van de derde opeenvolgende titel, dan nu toch maar het cliché dat de club die op het einde van de competitie eerste eindigt altijd de verdiende kampioen is?

Maar eerlijk is eerlijk, we willen de West-Vlaamse pret niet bederven en dat de Club-fans nu gaan steigeren, nemen we er maar bij: nu twijfelen we toch. En het heeft niet eens te maken met de immense gun-factor voor het zo charmante, kleine Royal Union Sint-Gillis. Neen, het heeft te maken met de manier waarop Club zich finaal toch naar de titel wrong, zich puur cijfermatig de ‘betere’ toonde.

Maar het beste voetbal kwam dit seizoen wel van Union. In de reguliere competitie, in de play-offs én drie keer tegen Club. Én woensdag hield Mignolet tot de rode kaart van Machida en de goal van Buchanan zijn ploeg drie keer overeind. Én we hoorden dit seizoen, vooral de laatste weken, van de Club-spelers te vaak: ‘Het was niet onze beste wedstrijd, maar alleen het resultaat telt…’ Én coach Alfred “het mag lelijk zijn, als we maar winnen.”

Pas toen Union met tien stond, toonde Club zich beter

Schreuder kon dan wel de nodige resultaten voorleggen, al te vaak duidden zijn keuzes op defensieve zekerheid, al te zelden bracht zijn ploeg ‘kampioenenvoetbal’. We herinneren ons nog dat Hein Vanhaezebrouck in 2020 poneerde dat Club met een andere doelman dan Simon Mignolet wellicht geen kampioen was geworden. HVH overdreef toen. Maar nu lijkt het er meer op: Big Sim toont zich in deze play-offs onverslaanbaar. Maar de keeper die elke PO1-match de beste man van de ploeg is…?

Blauw-zwart had ons woensdag nog op andere gedachten kunnen brengen. Indien Club, thuis, voor eigen fans had getoond dat ze ook op het veld de beste ploeg van 2021-2022 is. Maar dat gebeurde pas het laatste half uur, toen Union met tien man stond. Pas toen kon een driftig Club de grote concurrent eens tonen wie de baas is en ze kwamen dan nog een paar keer goed weg… De strijd is nog niet gestreden maar dit geeft Club toch niet meer uit handen? Maar het zal met de hakken over de sloot zijn. En ok, een titel is nooit ónverdiend – ‘alleen de resultaten tellen’, is nog zo’n cliché. Maar we wachten nog steeds op de glans. Misschien in die laatste matchen dan maar?

reageren? frank.buyse@kw.be