Meteen berichtjes maandagochtend. Die ellendig grijze en sombere maandagochtend. Hij was toch een vriend van je…?
Glen De Boeck overleed in de nacht van zondag op maandag. Pas 54 jaar, verdomme. Een zware hersenbloeding. Een vriend is veel gezegd, maar we waren in en voor de voetbalwereld close, ja. Vooral de laatste jaren en dat had veel te maken met zijn twee passages bij KV Kortrijk.
Al ontmoetten we elkaar ook al verschillende keren daarvoor. Een interview als grote belofte bij KV Mechelen: ambitieus manneke! Een interview als autoritaire centrale verdediger van Anderlecht: een leidersfiguur! Gemáákt voor het trainerschap eigenlijk. En na een inloopperiode als assistent bij paars-wit ook meteen bijzonder succesvol als hoofdtrainer bij Cercle Brugge, dat hij in zijn eerste seizoen naar de vierde plaats leidde – het beste resultaat van Cercletje sinds het seizoen 1932/33. De prins van het trainersgild, klonk het meteen. Tactisch ijzersterk, communicatief top, zeer principieel en consequent in zijn keuzes.
Ik herinner me van toen dat ik werd uitgenodigd op een lezing in de golfclub van Damme waar de jonge De Boeck een lezing gaf over leiderschap. Een voetbaltrainer die een powerpoint-presentatie gaf! De wereld lag aan zijn voeten. Misschien iets te veel, er volgde misschien iets te veel glitter – we herinneren ons nog een glamoureuze modeshoot op een jacht met het model Jess Donckers, toen zijn vriendin.
Glen verborg zijn onzekerheden achter zijn grote mond
Na Cercle werd hij trainer van Beerschot, het Nederlandse Venlo en Waasland-Beveren om in 2016 opnieuw in onze contreien te belanden. Als coach, na een periode als consultant voor bedrijven te hebben gewerkt… En Moeskroen in eerste klasse te houden: weer een staaltje van zijn voetbalkennis; hij kon als geen ander een elftal neerzetten.
Bleek ook bij KV Kortrijk: in zijn eerste seizoen net geen bekerfinale en net geen play-off 1. Maar in het Guldensporenstadion door zijn principiële houding, altijd overtuigd van zijn gelijk, niet allemans vriend. Omdat hij nooit een blad voor de mond nam. Zoals tijdens mijn bezoek in Nederland tijdens de voorbereiding van het seizoen 2018-2019. Zijn uitlatingen tijdens ons het interview waarin hij zijn bazen neerzette als amateurs waren het begin van het einde, in november volgde zijn C4. Kortrijk stond helemaal onderin. Dat ontslag schepte wel een bandje: hij moest zijn ontslag vernemen van een journalist…
Het waren andere bazen bij KVK die hem in september 2023 terughaalden, maar de clash was nog heviger. Voor een reportage had ik Glen samengebracht met een mental coach, die meende KVK te kunnen helpen. De Boeck, altijd in voor een moderne aanpak, gaf hem meteen enkele opdrachten, buiten medeweten van zijn sportieve bazen. De druppel zeiden die, na amper drie maanden werd de ‘lastigaard’ al ontslagen. Het was zijn laatste trainersjob.
Soms appte hij wel eens, dan kwam zijn kennis van het spelletje weer boven. En tegelijk zijn frustraties: hij voelde zich miskend. Er volgde dan ook wel eens ‘zie je wel, had ik toch voorspeld…?’ De laatste keer dat ik hem zag was op de boekvoorstelling van een gezamenlijke vriend. Hij vertelde dat het goed ging, dat hij in Afrika spelers ontdekte… “beter dan Lukaku”. Nog steeds niet om een straffe uitspraak verlegen. En de allerlaatste keer dat hij nog eens bovenkwam was een schrijnende getuigenis in Het Nieuwsblad over het verlies van zijn beide ouders op korte tijd. En nu is hij er zelf niet meer.
Ik onthoud: Glen De Boeck was een goed mens die zijn onzekerheden verborg achter een grote mond. Een hersenbloeding, verdomme.