“De wielerkoorts zal niet zomaar verdwijnen”

Bij een doodgewone koortsaanval stijgt je temperatuur. Je gaat rillen – tot aan het klappertanden toe – je eetlust vermindert en je hebt moeite om je te concentreren. In ons wielerzot Belgenlandje hebben we die ziekelijke toestand omgebogen tot iets positiefs, tot een concept dat zowaar spanning en stress inhoudt, een term die het reikhalzende, extatische en extreme nervositeit impliceert.

Het woord dat we zoeken is (u heeft het allicht al geraden, het staat niet voor niets in de titel) wielerkoorts. Het is een heerlijke beschrijving van de stijgende onrust in het lichaam van de koersfanaat, die beseft dat de grote zondagse wielerwedstrijden voor de deur staan.

U mag mij gerust tot die bende ‘wielergekken’ rekenen, ik voel geen enkele schroom om dat toe te geven. Zeker omdat de koers jaar na jaar interessanter, grootser en fantastischer wordt. Finales van 80 kilometer lang zijn geen uitzondering meer. Het is een wielertijdperk waar ik zelfs al van durf zeggen dat het vroeger absoluut niét beter was. Ook al doet VRT-coryfee Michel Wuyts sinds dit seizoen niet (echt) meer mee en lijkt bij mijn (g)oude(n) held Greg Van Avermaet enkel nog de olympische bandjes aan de mouwen van zijn wielertenue te schitteren.

Je mag mij gerust tot die bende ‘wielergekken’ rekenen

Met Gent-Wevelgem, de E3 Saxo Bank Classic en Dwars door Vlaanderen strijkt het peloton, na Kuurne-Brussel-Kuurne in februari, ook weer neer in de West-Vlaamse Leiestreek.

Waar de Harelbeekse wispelturige wedstrijdorganisatie zijn koers zowat ieder jaar van naam liet veranderen, bleef Gent-Wevelgem lange tijd het toonbeeld van continuïteit. Op die zeldzame wisselende startplaatsen na. Vorig jaar gaf de Wevelgemse vzw Vliegend Wiel het roer echter over aan Flanders Classics, met een serieuze stijlbreuk en minder animo in het centrum tot gevolg. Dat de koers voeling verloor met het lokale, is een feit, maar geen ramp. Die wielerkoorts zal heus niet zomaar verdwijnen. Ook niet bij die wielergekke Wevelgemnaren.