“Wanneer worden de dagen weer langer?”
Mijn zoekresultaten op internet lopen alle richtingen uit, dat heb ik hier al eens aangehaald. Naast de duizend-en-één vragen van mijn zoon heb ik dagelijks minstens evenveel vragen. De drang om een antwoord te vinden op elke vraag die door mijn hoofd flitst, is groot.
De resultaten gaven me hoop, want de donkere dagen vallen me zoals elk jaar zwaar. Ze sluipen ongemerkt onder mijn huid en blijven blijven nazinderen. Eerst is het gewoon wat vroeger donker en dan lijkt het plots of er geen daglicht meer is. Alles kost ook plots meer energie. Opstaan en het is donker. De werkdag afsluiten en het is donker. Het lichtpuntje waarop ik me steeds probeer te focussen: de kerst- en eindejaarsperiode. De gezelligheid en mooie kerstlichtjes zijn prachtig, maar de welgekomen pauze is soms al genoeg om de donkere dagen door te komen.
De kerstvakantie is een fijne onderbreking. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor ons. In die periode verandert er thuis ook iets. Even niet: “Mama moet nog even werken en mailtjes doen” of “Papa is nog aan het werken en komt straks.” Dat ‘nog even’ dat zich over uren uitstrekt.
Rond Kerstmis proberen we toch even pauze te nemen, de to-do’s los te laten. De tijd raast voorbij en hoe hard ik ook steeds zeg dat het allemaal wat rustiger aan mag, staat de agenda te vaak té vol. In de krant blikken we terug op 2025 en dat doen we thuis ook. Welke momenten blijven ons bij, zowel op privé- als werkvlak… Wat blijft jou bij?
