Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt
“Ga je opnemen als ik bel”, vraagt hij. Ik sta in een garageloods ergens in de omgeving van Tielt met mijn van een vriend geleende Volkswagen Vento uit 1997 die nu écht wel dringend gekeurd moet worden. Het beestje heeft nauwelijks kilometers. Het heeft ook geen ruitenwisser achteraan, geen automatische vergrendeling en geen airco.
Wat dan wel? Een draaihendeltje om de ruiten te openen, twee nieuwe voorbanden omdat ik zo nodig eens tegen een stoeprand moest aanrijden en een mechanisch dashboard waarin elke vorm van moderne elektronica ontbreekt. “Natuurlijk”, antwoord ik de potige in blauwe overall gehesen pensioengerechtigde garagist. Ik krijg een vervangwagentje waarvan de banden eerst opgeblazen moeten worden, want ‘ze verliezen wat lucht’.
“Geholpen zonder gedoe, wat een verademing”
Terug thuis rinkelt mijn telefoon en ik neem op, zoals beloofd. Dat mijn verzekeringsbewijs niet bij de papieren zit. Ik stel voor een foto door te sturen, maar hij protesteert: “Daar kan ik allemaal niet mee werken.” Ik had inderdaad geen enkel hightech apparaat, zoals een computer, in zijn kantoor gespot.
Twee dagen later mag ik de Vento al gaan ophalen. Hij ontvangt me op zijn sloefen, waarvan vier linkertenen door het leer piepen. Strompelend leidt hij me naar zijn kantoor om af te rekenen. Alles in een recordtempo geregeld zonder gedoe, wachtlijsten of formulieren. Wat een absolute verademing!
In deze cadeautjestijd wens ik iedereen dan ook een garagist zoals de mijne, en de garagist een nieuw paar sletsen.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
