We hebben er een dag over laten gaan. Misschien had Roberto Martinez nog een goede uitleg gegeven. Neen dus, geen persconferentie, geen media activities meer. Dat heet: in stilte afgedropen.
We hebben de dag ook gebruikt om de teleurstelling te verteren. Juli 2016, Wales, juli 2018, Frankrijk, en juli 2021, Italië…: het was wat veel. Drie keer gefaald, toch?
We hebben de dag ook gebruikt om alle commentaren en analyses door te nemen. We waren verwonderd hoe ze overwegend zalvend waren. “Gevochten als leeuwen”.
Tja, er waren excuses. Voorop de blessures van drie van onze vijf beste spelers die het tornooi maar op halve krachten konden afwerken en dat tikkeltje geluk dat Lukaku ontbrak tegen Italië. En dan ook nog simpel: een tegenstander die veel beter was. En de Rode Duivels speelden toch hun beste match van het tornooi…?
Het was een schrale troost.
We misten toch wat: échte passie, smeerlapjes, over ons lijk… En de vaststelling blijft: alweer een kans gemist.
Daar wordt een mens toch triest van. De ‘laatste’ kans. Tijd voor een nieuwe lichting…?
Het was de hele dag niet meteen onze zorg.
Ook niet of Martinez doorgaat. Het zal wel zeker? Hij had daar misschien wel wat uitleg kunnen over geven zaterdag. Hij kan de excuses waarom het is misgelopen gebruiken om er toch nog eens een laatste keer voor te gaan. Quatar 2022. Beter zo, hij blijft een topcoach. Al waren zijn wissels wel raar. En ook hier warm en koud: Chadli zorgde nog bijna voor een assist maar zelfde Chadli stond al na een paar minuten aan de kant. Bijna symbolisch…: gevallen helden.
We schieten er niet mee op. Ook niet met de vaststelling: het zit in de details. Dit is een afknapper. Maar best dat Teuns al wat troost bracht uit de Tour. En we kijken nu uit naar onze Emma’s in Tokio, Plasschaert en Meeseman. En naar meer nieuwe helden.
Maar het was geen leuke dag.
EK Voetbal
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
