Wat is de link tussen Brugse Zot, Joe Jackson en William Shakespeare? Het zou een moeilijke vraag kunnen zijn in de tv-quiz De Campus Cup. Het antwoord kon je zaterdagavond raden in het Minnewaterpark: het twintigste album ‘Fool’ waarin deze Britse new waver gretig grasduinde!
Joe Jackson zei het zelf tijdens zijn concert op Cactusfestival, toen hij het titelnummer van zijn nieuwe cd aanhief: “You have a nice beer in Bruges with a fool painted on the bottle.” En het verband met Shakespeare? Dat ligt iets subtieler: de tekst van het liedje ‘Fool’ bevat tal van verborgen verwijzingen naar Shakespeares’ toneelstukken “Twelfth Night” en ‘King Lear’, die trouwens elk een nar als belangrijke nevenfiguur hebben. Maar dit eventjes terzijde…
Joe Jackson redde met zijn uitstekend, jammer genoeg wat ingekort concert de tweede festivaldag. Alleen spijtig dat het luide, dronken gelal van enkele straalbezopen Hollanders rechts van het podium eventjes dreigde zijn optreden te verstoren.
De Britse zanger en toetsenist verwerkte nieuw werk naadloos met enkele van zijn hits uit de vorige eeuw. Nummers als ‘Fabulously Absolute’, ‘Strange Land’ en ‘Fool’, met aanstekelijk bossa-novamelodietje, verbleekten niet naast klassiekers als ‘Is she really going out with him’, ‘You can’t get what you want’ en ‘Sunday Papers’.
Joe Jackson begeleidde zichzelf heel alleen op keyboards tijdens een pakkende versie van ‘It’s different for Girls’ die het publiek in het Minnewaterpark stil kreeg. Daarnaast liet hij zijn ijzersterke bandleden afwisselend soleren en scoren: bassist Graham Maby, gitarist Teddy Kumpel en drummer Doug Yowell toonden zich virtuoze musici en gaven met hun solo-improvisaties het concert een jazzy toets. Was dat omdat Joe Jackson zich wou klaarstomen voor North Sea Jazz in Rotterdam volgende week? Of omdat hij op rijpere leeftijd steeds meer muzikale genres vermengt in zijn beklijvende nummers? In het stomende laatste liedje’ I’m the man’ kwam the angry young man uit 1979, tijdens de naweeën van de punk, nog eens naar boven. Het publiek vroeg en kreeg een bis, met het toepasselijke ‘Stepping out’.
Gebuisd
Zonder Joe Jackson hadden wij een negatief rapport moeten uitschrijven over zaterdag. Een buis! We hadden al een slecht voorgevoel, toen we in het Minnewaterpark arriveerden: een Cactusmedewerkster trok met een krop broccoli naar de artiestenloge. Een van de bands had met aandrang gevraagd dat ze deze groente zou aankopen en in roosjes zou snijden. Is rock definitief dood? Waar is de tijd dat rockers whisky, drugs en groupies eisten in hun kleedkamer?
De Wispering Sons ontgoochelden ons enigszins, misschien waren onze verwachtingen te hoog gespannen. Voorlopig is deze jonge Belgische band nog op zoek naar een eigen stijl en balanceert Wispering Sons nog te veel tussen hun grote voorbeelden The Cure en Joy Division. Ook al is de houterige, molenwiekende en boomlange zangeres met haar diepe basstem Fenne Kuppens een fenomeen om bezig te zien.
Veelbesproken comeback
Ook de tegendraadse ‘noise’ van de Belgische cultgroep Dead Man Ray, met de West-Vlaamse drummer Karel De Backer, kon ons onvoldoende bekoren. Nochtans was de reünie van Daan Stuyven en Rudy Trouvé, in een vorig leven nog gitarist bij dEUS, dit voorjaar dé meest besproken comeback (na zestien jaar) in de alternatieve Belgische rockscène. Daan moet het vooral hebben van zijn Bryan Ferry achtige tics en aparte, surrealistische, nonsensicale humor. Rudy Trouvé en Elko Blijweert zijn uiteraard schitterende gitaristen. Maar nu zagen wij op podium drie grijze mannen met een gitaar, waarvan er een op een stoeltje moest blijven zitten. Sommigen noemen deze stijl ‘intellectualistische punk’, anderen hebben het over ‘berekende chaos’. Maar het is niet onze cup of tea.
Kwatongen beweren dat Cactus moedwillig de Amerikaanse folkzangeres Cat Power tegen etenstijd programmeerde, zodat de festivalgangers ondertussen twee belangrijke werken van barmhartigheid konden vervullen: de hongerigen spijzen en de dorstigen laven. Want net als een sportclub niet financieel kan overleven zonder kantine, is een festival pas zelfbedruipend als er voldoende gedronken wordt. We hadden echt medelijden met deze zangeres, die een depressie en een alcoholverslaving te boven is gekomen en dat aangrijpend verwoordt in haar songs. Maar die intimistische liedjes horen thuis in een kleine zaal en kwamen helemaal niet tot hun recht in een park. Tot overmaat van ramp begon het te regenen en zelfs daarvoor kreeg arme Cat Power de schuld: ze had de weergoden vertoornd!
Donna Summer
Gelukkig maakte Joe Jackson – voor ons alvast tot nu toe hét concert van het jaar – daarna alles goed. Nadien, tijdens het wachten op Bloc Party, begonnen tal van toeschouwers spontaan te dansen op de funk- en disconummers die uit de geluidsboxen knalden. Zelfs op Donna Summer! We misten wat feel good soul music op de Cactusaffiche. Bloc Party had zijn eigen fans mee gebracht en die werden op hun wenken bediend met een stevige setlist. Maar is het niet veelbetekenend dat deze Londense post-punkgroep dezer dagen zijn toevucht moet nemen tot een toer waarop hun debuut-cd ‘Silent alarm’ uit 2005 integraal gespeeld wordt? Dat eerste album was trouwens hun belangrijkste muzikale wapenfeit, ze hebben dat succes en die lovende kritieken nadien nooit meer kunnen evenaren…
Zondag is het vooral uitkijken naar festivalafsluiter dEUS, die ook al terugblikt naar de twintigste verjaardag van hun derde album ‘The Ideal Crash’. De derde en laatste festivaldag van Cactus is inmiddels ook uitverkocht!
Cactusfestival
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier