Ai caramba

Ik dacht eerlijk gezegd dat het een grap was. Een stunt. De start van een campagne of zo. Maar nee, het bleek geen fake news maar écht nieuws. West-Vlaamse ondernemers willen werkvolk halen in – hou je vast – Mexico en India. Op duizenden en duizenden kilometers van hier…

Inderdaad: mohowzeg. Of: ai caramba, zoals de Mexicanen zouden zeggen. Dat hier handen te weinig zijn, dat wisten we. Dat hier geen honderd kandidaten klaarstaan als er een vacature verschijnt, is ook geen geheim. Maar dat ze oprecht van plan zijn om letterlijk en figuurlijk zó ver te gaan voor personeel?

De werkgeversorganisatie Voka had bij de bekendmaking van de plannen haar reken- en huiswerk gemaakt. West-Vlaanderen telt zo’n 140.000 inactieven. De volgende jaren rekenen ze erop dat daarvan 12.000 mensen geactiveerd kunnen worden. Als daarnaast nog 10.000 werklozen werk vinden, zouden onze bedrijven in 2030 nog altijd 50.000 extra paar handen nodig hebben…

We begrijpen de hoge nood. We snappen het doel. Maar we stellen ons ook wel vragen

Dé oplossing volgens Voka als activeren niet volstaat? Arbeidsmigratie. Mensen uit een ver land laten verhuizen om hier de economie te doen draaien. En deze ambitie is al heel concreet: de eerste “geslaagde” missie naar Mexico is achter de rug, in november vertrekt de expeditie met onder andere de VDAB naar India.

We begrijpen de hoge nood. We snappen het doel. Maar we stellen ons ook wel vragen. Kunnen we de oplossing niet dichter bij huis vinden? Is activeren in Vlaanderen én in Wallonië toch niet dé oplossing? En is dit dan toch niet vooral een campagne om de arbeidskrapte op de agenda te zetten?

Maar ook: wat met de maatschappelijke gevolgen van arbeidsmigratie? Hebben we geleerd uit het verleden? Pakken we het nu wat beter aan? Want ‘werkplek’ West-Vlaanderen moet voor Indiërs en Mexicanen ook een ‘thuis’ kunnen worden… Hoe we dat aanpakken, daar denken we tegen 2030 toch ook best eens over na.