Op woensdag 17 december zal het exact tien jaar geleden zijn dat Saar Gevaert omver werd gereden langs de Bruggesteenweg in Gits, op een boogscheut van haar woning. De aanrijder – onder invloed – vluchtte weg. Voor Saar kon geen hulp meer baten. Op zondag 14 december wordt deze goedlachse meid voor de tiende keer herdacht. “Het doet zoveel deugd dat zoveel mensen nog aan haar denken”, klinkt het bij de familie.
Donderdag 17 december 2015. Saar Gevaert, die in het vierde jaar wetenschappen zit aan de VMS, heeft er net haar examens op zitten. Met een vriendinnetje gaat ze eerst nog een film meepikken, ‘s avonds had ze dansles. Maar toen ze niet thuis kwam tegen het voorziene uur, begonnen er al alarmbelletjes af te gaan ten huize Gevaert-Colson in de wijk Bergdal in Gits. En het slechte nieuws komt natuurlijk keihard binnen. “De wereld zakt onder je voeten weg.”
Geen woorden voor dader
Saar was bij het dwarsen van de Bruggesteenweg gegrepen door een wagen. De nu 39-jarige automobilist uit Aartrijke bleek gedronken te hebben, zijn wagen was niet gekeurd en niet verzekerd. De man vluchtte zelfs ook nog weg. ‘s Nachts ging hij zichzelf aangeven. Saar werd nog naar het ziekenhuis overgebracht, maar overleed daar op de operatietafel. De dader nam nooit echt contact. “Eén keer naar aanleiding van het proces schreef hij een briefje, ik moet het hier nog ergens liggen hebben”, vertelt pa Bart (62). “Maar dat meer om zichzelf te verschonen, dan om zijn excuses aan te bieden of zijn medeleven te tonen. Maar het maakt ook niet meer uit nu.”
De man zou onder meer voor tien jaar zijn rijbewijs verliezen, maar veroorzaakte later in Ledegem nog een ongeval, opnieuw vluchtte hij weg. “We maken er niet veel woorden meer aan vuil.”
Fietswrak staat er nog
Sinds haar overlijden organiseert de familie telkens een herdenkingstocht. Daarbij wordt gestart aan de plaats van het ongeval. “Dat noemen wij ‘de boom’. Saars fietswrak staat er nog altijd opgesteld. Dat noemen ze eigenlijk een Ghost Bicycle, een spookfiets. Die herinnert aan een dodelijk ongeval. En uiteraard denken we er ook iedere keer aan als we passeren, of die fiets daar nu staat of niet.”
De tocht gaat ook telkens richting Bergdal, naar haar ouderlijke woning. “De weg die ze normaal zou afgelegd hebben om veilig thuis te komen. Eén keer hebben we die tocht niet kunnen afwerken, door corona. Maar toen hebben we op het kerkhof een herdenkingsmuurtje ingericht.”
“We laten ons allemaal van onze muzikale kant zien tijdens het tiende herdenkingsmoment”
Dit jaar is het dus tien jaar geleden dat de vrolijke jonge meid het leven liet. “Op voorhand hadden we gezegd minstens tien jaar de tocht te houden”, zegt mama Ann (57). Maar zus Stien (30) en broer Sil (28) maken zich al sterk dat er volgend jaar ook nog een tocht komen. “Dit jaar mogen we de kerk van Gits inpalmen. We houden onze tocht en nadien komen we in de kerk samen. Het koor waarvan ik lid ben, zal zingen”, zegt mama Ann. Enkele vrienden brengen ook nog een tekst of powerpoint. En ook de andere gezinsleden laten zich van hun muzikale zijde zien. Ze brengen het lied ‘Het Langste Jaar’ van het Zesde Metaal, geschreven voor het overleden bandlid en producer Tom Pintens. “Maar we hebben er een eigen tekst van gemaakt. En ook muzikaal wat aangepast, zeg maar Het Zesde Metaal ‘meets’ Johnny Cash.”
Kracht uit herdenking
Het gezin put ook veel kracht uit de organisatie van het herdenkingsmoment. “Het vergt wel wat werk, maar je hebt ook altijd het gevoel dat Saar dicht bij ons. Ze is overigens nog nooit weggeweest in ons gezin.”
De woning staat vol met foto’s en andere herinneringen aan de guitige jongedame. Chiro, drum- en dansles waren haar hobby’s. Jaarlijks zijn haar Chiro- en schoolvriendinnen ook op post op de herdenking. “En van de VMS hebben we nu vier posters gekregen die we kunnen uithangen tijdens de herdenking. Op eentje is er de herdenkingshoek in de leraarskamer te zien, op een ander dat in de godsdienstklas. Een derde poster omvat foto’s van Saar uit de archieven van de school, een vierde poster gaat over de jaarlijkse looptocht die de laatste vrijdag voor de krokusvakantie georganiseerd wordt. Het doet ook deugd om te zien dat Saar, zelfs nog na tien jaar, ook nog aanwezig is op de school.”
“Er liggen al meer dan 300 herdenkingsstenen van Saar over de hele wereld”
Ieder jaar is er ook wel een aandenken voor wie mee stapt en er zijn ook de met haar naam beschilderde stenen. “Die gaan mee op reis, de mensen kunnen ze bij ons ophalen en er zullen er ook aanwezig zijn tijdens de herdenkingen. Ze liggen al overal ter wereld, al meer dan 300 overigens. En dan krijgen we ook telkens een foto. Soms steken mensen halsbrekende toeren uit om die steen toch maar op een speciale plaats te krijgen”, gaat mama Ann verder. “Maar mensen moeten zich niet verongelukken voor die stenen van Saar.”
Emotionele dagen
Uiteraard nemen de gezinsleden ook zulke stenen mee als ze op reis vertrekken. “Ik had een tante die ontwikkelingswerker was in Indonesië. We zijn er op bezoek geweest. Er liggen daar al van die stenen in een weeshuis, in de rijstvelden, maar ook op het graf van mijn ondertussen overleden tante. Maar ook heel wat familieleden, vrienden, buren, kennissen… nemen steevast een steen mee op reis. Zo was er al eentje op Antarctica, maar daar mag je niets achterlaten. Die steen kreeg dan een plaatsje in Patagonië.”
Ook het graf van Saar ligt er altijd mooi verzorgd bij, haar kamer is nog onaangeroerd en nog duizend en één dingen herinneren aan de vrolijke meid die ook recht voor de raap was. “Het worden sowieso weer emotionele dagen, het is moeilijk om het dan droog te houden. Maar we zijn blij dat heel wat mensen met ons meeleven. En voor velen is dat ook een manier om hun eigen verdriet te verwerken.”
