De achttienjarige leerling van het VTI in Waregem, die vorige week werd aangereden door een vrachtwagen, ligt nog steeds in coma. “De dokters houden alles nog vaag en willen ons geen valse hoop geven”, zegt papa Sigurd Bruneel uit Meulebeke. “We weten nog niet of en hoe hij uit zijn coma zal komen.”
Het was de mama van de jongeman die vorige week donderdag om 9.15 uur het telefoontje kreeg dat geen enkele ouder wil krijgen. “De politie was meteen duidelijk”, zegt vader Sigurd Bruneel (50). “Onze zoon had een zeer ernstig ongeluk gehad en hij was naar het AZ Groeninge in Kortrijk gebracht.”
Een uur eerder, rond 8.15 uur, was de tiener uit Meulebeke onderweg naar school toen hij langs de Roterijstraat in Waregem aangereden werd door een vrachtwagen. De chauffeur uit Mechelen merkte hem niet op toen hij de oprit van Chemiebedrijf DL Chemicals wou opdraaien. De jongeman raakte levensgevaarlijk gewond.
Eerste hulp
“Een leerkracht die lesgeeft in Waregem passeerde net met haar auto en stopte om de eerste hulp te bieden”, gaat Sigurd verder. “Ook een andere fietser en de chauffeur van de vrachtwagen zelf hielpen om hem onder vanonder de camion uit te trekken. Nadien moet de chauffeur echter in shock gegaan zijn en kon hij niet langer helpen. We hebben nog geen contact gehad met hem of zijn werkgever. Hij zal het wel niet opzettelijk gedaan hebben, maar er treft hem wel schuld.”
De balans na het ongeval is erg zwaar. De jongen liep zware kneuzingen op aan zijn voet, had een klaplong en een gebroken elleboog. “De zwaarste schade bevindt zich echter op zijn achterhoofd. Daar liep hij een schedelbreuk op en hij werd intussen geopereerd. De dokters houden hem nog steeds in coma en hebben nog geen zicht hoe het verder zal evolueren.”
Prikkels geven
“We gaan wel elke dag op bezoek op intensieve en praten tegen hem. Geen idee of hij ons kan horen, maar de dokters zeggen dat het goed is om prikkels te blijven geven. Intussen leven we in onzekerheid. De dokters zeggen niets in de positieve zin, maar ook niet in de negatieve zin. Al hadden ze tegen nu blijkbaar wel al meer verbetering verwacht.”
“Intussen gaat het voor ons gezin op en af. We hebben in totaal vijf kinderen. De andere vier hebben nu veel aan elkaar. Ik blijf verder werken in onze frituur in Ingelmunster. Thuis kan ik toch niets doen en er moet nog steeds brood op de plank komen.”
“Ik trek me wel op aan de steun die we kregen van de politie en van slachtofferhulp. Het is raar om zeggen, maar op zo’n moment merk je toch dat het systeem werkt. Ze hebben zelfs het lief van zijn broer uit de klas gehaald om haar het nieuws te melden. Het blijft bang afwachten; maar we hebben alvast het gevoel dat we niet alleen staan.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
