“Papa was mijn koning, mijn alles. We waren twee handen op één buik en ik kan echt niet geloven dat hij er niet meer is.” De 25-jarige Lana Mervaille is ontroostbaar nadat haar papa Fabrice gisterenochtend overleed bij een tragisch verkeersongeluk in Pervijze. “Als eerbetoon wil ik nu leren rijden met zijn motor.”
De 50-jarige Fabrice Mervaille is geboren in Duinkerke maar woont al lange tijd in West-Vlaanderen. Hij was 20 jaar lang chef-kok in een restaurant in De Panne en verhuisde een aantal jaar geleden naar het landelijke Pervijze bij Diksmuide. Daar woonde hij in een huisje in de Schoorbakkestraat. Het is in diezelfde straat, op amper honderd meter van zijn woning, dat Fabrice woensdagochtend het leven liet bij een tragisch verkeersongeluk. De man ging van de weg af, knalde tegen boom en overleed ter plaatse in zijn wagen.
Uitgeweken
Het was om 7 uur ’s ochtends dat iemand het wrak zag liggen op 20 meter van de weg. De hulpdiensten snelden ter plaatse maar alle hulp kwam te laat. Het ongeluk blijkt al wat vroeger gebeurd te zijn. “Wellicht om 5.30 uur”, zegt zijn dochter Lana. “Want dan vertrok hij richting Colruyt in Nieuwpoort waar hij als slager werkte. Wat er precies gebeurde is voor ons onduidelijk. Papa was absoluut geen snelheidsduivel, daarvoor genoot hij teveel van het leven. Hij kende ook de weg erg goed natuurlijk. Ik vermoed dat hij is uitgeweken voor iets en niet meer kon bijsturen. ’s Ochtends was ik vertrokken naar mijn oma die in Frankrijk woont en wist ik nog van niets. Toen ik arriveerde was mijn oma volledig in tranen. Er was iets erg gebeurd en we moesten snel terugkeren. Thuis wachtte de politie ons op. Ik ben nog nooit zo in tranen uitgebarsten toen ik hoorde dat papa er niet meer was.”
Koning
Lana is gebroken maar vertelt met veel liefde over haar papa. “Ik was enig kind, en dus zijn oogappel”, zegt de jonge vrouw. “We waren twee handen op één buik. Papa was mijn eerste liefde, om het zo te zeggen, hij was mijn koning. Altijd super trots op zijn dochter, mij altijd steunen in wat ik deed. We woonden dan wel niet meer samen, toch hoorden we elkaar élke dag. Onze band was ongelofelijk sterk en we wisten alles van elkaar. Nu hij er niet meer is voel ik me ontzettend leeg.”
Motorrijder als eerbetoon
Vader en dochter bleken ook nog heel wat plannen samen te hebben. “We gingen uiteraard samen Kerstmis vieren. En op 17 januari, zijn verjaardag, nog eens lekker samen gaan eten. Dat stond vast. Maar mijn papa ging me vooral leren motorrijden want zelf was hij een fervent motorrijder. Hij kon zo intens genieten van rustige rondritten dat hij me dat ook wou leren. Mijn motorpak en toebehoren waren gekocht, alles lag klaar. En nu is mijn leraar, mijn mentor er niet meer. Toch zal ik doorzetten. Mijn motorrijlessen zal ik sowieso afleggen, en mijn rijbewijs behalen. En als eerbetoon zal ik dan rondrijden met de motor van papa. Zo is hij nog steeds dicht bij me, en ik voel dat hij gelukkig zal zijn, waar hij ook is.” (JH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
