Woensdag 21 augustus is het net een jaar geleden dat Inès Moula (15) het leven liet toen een bestelwagen inreed op het bushokje waar ze met haar mama zat te wachten. Mama Farah Debbar (44) is herstellende en heeft 17 operaties achter de rug. “Fysiek gaat het stilaan iets beter. Maar mijn dochter krijg ik nooit meer terug. Er gaat geen moment voorbij waar we niet aan haar denken.” Woensdag wordt op de middag op voorzet van vriendinnen van Inès een witte mars gehouden, van de woning van het gezin naar de plaats van het tragisch ongeval. Dat de aanrijder nog niets van zich liet horen, dat begrijpt het gezin niet. “Gewoon eens een brief of een boeketje, na alles wat me meemaakten. Maar het blijft ijzig stil van die kant.”
21 augustus 2023. Het is net de tweede huwelijksverjaardag van Farah Debbar en haar man Hugues Eliat. Het gezin woont met Farahs twee dochters, die ondertussen Hugues als hun echte papa beschouwden, op een hoeve in de Vierlindenstraat in Wielsbeke. JoJo, zoals ze het koosnaampje van Inès luidt, vertrekt te voet met haar mama naar de bushalte iets verderop. Bestemming: Kortrijk. “Inès deed ook aan judo in Bavikhove. Ze wilde later politie-agente worden en men had aangeraden om naar de sportschool te gaan. We waren op weg naar haar nieuwe school, voor de inschrijving en de aankoop van de boeken.”
Maar zover zou het nooit komen. Samen met Sadaf Saddat, een jongedame die er net haar vakantiejob had opzitten, zaten ze te wachten in de bewuste bushalte. “Je zit daar beschut, je waant je veilig. Het enige wat ik me nog herinner is dat ik gevraagd had hoe laat het was. 13.30 uur! Van wat daarna gebeurd is, herinner ik me helemaal niets meer.”
Vier maanden ziekenhuis en 17 operaties
De 64-jarige chauffeur uit Zonnebeke, die een bestelwagen bestuurde van een bedrijf uit Ooigem, was met collega’s in een bestelwagen die voorop reed, op weg in de Vierlindenstraat. Om onduidelijke redenen week hij van het baanvak af, dwarste de weg en reed op het bushokje in. “Van Sadaf, het derde slachtoffer, hoorden we dat ze dacht dat wij allebei op slag dood waren. Ik was buiten westen, bij Inès werden nog vergeefs reanimatiepogingen gedaan. Sadaf was uiteraard in shock, zij had vooral verwondingen aan haar benen.”
“Ik zou alles doen om mijn dochter terug te kunnen halen, maar het kan jammer genoeg niet” – mama Farah
Voor Inès kon dus geen hulp meer baten. Farah zou vier maanden in het ziekenhuis verblijven en heeft ondertussen al 17 operaties achter de rug. Ze rolt haar broek op en toont haar gehavende benen, ze heeft een nieuw dijbeen en brandwonden die voor de rest van het leven stille getuigen van wat gebeurde zullen zijn. Maar het grootste litteken situeert zich op haar hart. “Ik zou alles doen om mijn dochter terug te kunnen halen, maar het kan jammer genoeg niet.”
Farah werd na het ongeval ook nog dagen in een coma gehouden. Zo miste ze ook de begrafenissen, de christelijke in Oostrozebeke en een dag later de moslimdienst in Desselgem. “Die laatste was op de verjaardag van Nihad”, stipt pluspapa Hugues aan. “We hebben ook iets met verjaardagen, want straks is dus de eerste verjaardag van het overlijden van Inès, maar ook onze derde huwelijksverjaardag. Niet dat het zou gebeuren, maar die data kunnen we dus nooit meer vergeten.”
“Ik draag soms de kleren van mijn zus, dan voel ik haar dicht bij mij” – zus Nihad
Een jaar na datum gaat het leven door, maar het gemis blijft uiteraard groot. “Ik ben ook veel mensen dankbaar. De zorg die ik kon genieten, en nog kan krijg, in AZ Groeninge in Kortrijk was en is echt top. Van de dokters tot het verzorgend personeel, iedereen heeft zijn uiterste best gedaan en was ook altijd super vriendelijk en behulpzaam. Mijn herstel zet zich nu nog verder uiteraard. Ik moet nog naar de kine, maar ik heb vooral ook pijn als ik zit. Door niet te kunnen bewegen ben ik ook bijgekomen. Ik fietste ook graag, maar dat kan ik ook nog altijd niet.”
Veel steun
Honderden brieven en boeketten kreeg Farah. “Ook uit Mahrebijnse hoek,” zegt de van oorsprong Algerijnse die sinds 2016 in ons land woont. “In het ziekenhuis kreeg ik veel bezoek van Marokkanen, mensen die ik niet kende, en ook van de Algerijne Consul. Maar ook hier in de buurt genieten we veel steun. Burgemeester Jan Stevens en schepen Rachida Abid stonden altijd voor ons klaar.”
De regularisatie van het verblijf van Farah en haar dochters kwam dan plots ook in een stroomversnelling. “Dat is nu gelukkig achter de rug. Toen leerden we ook wijkagent Yoeri Sabbe kennen. Hij zal er ook bij zijn woensdag als we onze witte mars houden, hij heeft zelfs een dag vakantie ingetrokken om voor politiebegeleiding te zorgen.”
Witte mars
Die witte mars is een initiatief van de (school)vriendinnen van Inès. “Wij waren het idee meteen genegen. We zijn voorbereid om de mensen hier bij ons thuis te ontvangen, gelukkig geven ze ook zonnig weer uit”, zegt Hugues. Op het boerderijtje waar het gezin woont is het ook een echte ‘beestenboel’. “Twee honden, twee katten, twee vogels, heel wat kippen en schapen”, somt zus Nihad, die op 25 augustus 13 jaar wordt, op. En Hugues zucht: “Ook wij zijn niet ontsnapt aan ‘blauwtong’, we tellen hier al zeven dode schapen. Er lopen er nu nog een 50-tal rond.”
“Bedoeling is dat we de laatste stappen van Inès zullen overdoen, dus de wandeling van thuis naar de bushalte”
Woensdag wordt om 11.30 uur verzameld in de Vierlindenstraat. “Bedoeling is dat we de laatste stappen van Inès zullen overdoen, dus de wandeling van thuis naar de bushalte. Die halte is er ondertussen niet meer, maar er komt straks wel een klein monumentje voor Inès. We zullen witte ballonnen met ons meedragen. Het is moeilijk in te schatten hoeveel mensen zullen opdagen, maar het zullen er toch behoorlijk wat zijn”, meent Hugues. Ook Sadaf Saddat zegde al haar aanwezigheid toe. “En er zullen wel wat mensen het woord nemen, maar voor mij wordt dat allicht te emotioneel”, zegt Hugues.
Elke dag groot gemis
Ondertussen zet Farah haar revalidatie verder. “We kunnen gelukkig ook rekenen op de verzekering, die ook de nodige voorschotten betaalt. Want de facturen lopen natuurlijk aardig op. Ook voor de deze herdenkingswandeling hebben ze nog een inspanning gedaan, hoewel we ze ook al de twee begrafenissen betaalden. Maar dat alles brengt JoJo natuurlijk niet terug.”
Zusje Nihad start straks in het tweede middelbaar aan de Sint-Paulusschool, campus Hemelvaart in Waregem. “Ik mis mijn zus nog elke dag, op mijn kamer heb ik foto’s van haar staan. En ook haar kleren heb ik bewaard, ik draag soms iets van haar en dan voel ik haar bij mij.” Ook zij heeft ondertussen haar dromen. “Ik zou graag verpleegkundige worden.”
Leven helemaal overhoop
Er moet haar ook nog één ding van het hart. Het feit dat de chauffeur die het ongeval veroorzaakte niets van zich liet horen. “Kan hij gewoon eens zich niet komen vergewissen van onze toestand?”, vraagt de tiener zich af. Ook mama Farah begrijpt het niet en heeft ook nog een boodschap voor iedereen die vermoeid achter het stuur kruipt. “Doe het niet, zie eens wat je kunt aanrichten. Ons leven is helemaal overhoop gehaald en vooral: onze dochter bekocht het met haar leven.”
Twee collega’s van de aanrijder woonden wel de begrafenis bij. “Maar verder hebben we van niemand nog iets gehoord uit die hoek”, klinkt het bij Hugues.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
