“Alcohol is een harddrug en een auto kan een moordwapen zijn. Wanneer zullen we dat eindelijk beseffen?”: ook Catherine verloor zoon Jens (25) door hardleerse doodrijder

Het dodelijke verkeersongeval op de E403, waarbij een jong gezin ter plekke het leven verloor, zindert zwaar na. Niet in het minst bij de nabestaanden van zij die net op dezelfde manier verongelukten. “Dit is ronduit misdadig”, reageert Catherine Vroman, mama van Jens Vanderheeren die in oktober 2015 in een verkeersongeval omkwam. Ook daar was de aanrijder zwaar onder invloed én niet aan zijn proefstuk toe. “Ik zou graag het gesprek aangaan met die man die dat jonge meisje en haar mama en papa van deze wereld heeft weggerukt. En hem op de man af vragen: waarom?”

De gelijkenissen tussen hoe zowel Janick Andries (29), Janice Deraeve (30) en hun 8 jaar jonge dochtertje Maithe om het leven kwamen en Jens Vanderheeren (25) op 10 oktober 2015 verongelukte, zijn frappant.

Jens – door iedereen liefkozend Jenske genoemd – Vanderheeren was rond 7 uur ‘s ochtends op weg naar zijn job als lasser, maar op de Randweg in Meulebeke liep het grondig fout. De Ingelmunsternaar botste frontaal met de BMW van de toen 29 jaar oude S.H. uit Tielt. Die was, met 1,7 promille en een hoge dosis cocaïne in het bloed, van zijn rijvak afgeweken en kon de witte bestelwagen van Jens niet meer ontwijken. Hij reed 86 kilometer per uur waar slechts 50 was toegelaten. Jenske was op slag dood. De aanrijder liep in 2013 al veroordelingen op voor verschillende verkeersinbreuken.

“Ik heb het nieuws rond dit zware ongeval bewust wat gemeden, want ik word meteen teruggeflitst naar de nachtmerrie die wij negen jaar geleden meemaakten”

“En ook nu gaat het weer om iemand die het maar niet wil leren”, zucht Catherine. “Het verhaal van dat jonge gezin gaat bij mij door merg en been. Ik heb de nieuwsberichten en online artikels bewust gemeden, want ik word meteen teruggeflitst naar de nachtmerrie die we negen jaar geleden meemaakten. Ik leef verschrikkelijk hard mee met de familie en vrienden van die jonge mensen. Ik weet wat hen nu te wachten staat. Het is verschrikkelijk.”

Nultolerantie

Naast de loodzware menselijke tol en het vele leed vindt Catherine het keihard dat de bestuurder onder invloed was van verdovende middelen. “Want dat ís alcohol. Zeker achter het stuur van een voertuig. Ik kan er echt niet bij dat iemand beschonken rijdt. En al zeker niet wanneer hij eerder voor gelijkaardige feiten veroordeeld werd. Dat was bij ons Jenske ook zo. In hun handen is een auto een regelrecht moordwapen. Jammer genoeg is het afgelopen weekend opnieuw duidelijk geworden dat ze daarmee een gigantische ravage kunnen aanrichten.”

Catherine pleit voor nultolerantie op vlak van alcohol in het verkeer. “We zijn een van de weinige landen waar drinken en rijden zo ingeburgerd is. Als maatschappij stellen we er ons amper vragen bij, terwijl we het zo snel mogelijk moeten weren.”

“Onze politici zijn volop bezig met een nieuwe regering te vormen, maar ik betwijfel of dit thema op tafel zal komen. Maar dáár eens werk van, want dit zijn doden we we perfect kunnen vermijden. Gewoon door alcohol en drugs uit het verkeer te bannen”

Confronteren

En wie het tóch doet, moet streng aangepakt worden, vindt Catherine. “Niet enkel met boetes en eventuele gevangenisstraffen, de daders – want dat zijn ze – moeten geconfronteerd worden met de puinhoop die er aanrichten. Toon hen de foto’s van de dodelijke of zwaargewonde slachtoffers, toon hen de gezichten van de nabestaanden. Zo zien ze hoe groot de gevolgen van hun acties zijn.”

“Ik zou zelfs graag in gesprek willen gaan met de man die dat jonge meisje en haar mama en papa van deze wereld heeft weggerukt. Om hem op de man af te vragen: waarom?. Op een rustige, beschaafde manier. Want met roepen en schelden bereik je niks.”

“Ik zou hem ook vragen om zich even in onze situatie te verplaatsen. Hoe wij ons voelen, de leegte die we elke dag opnieuw ervaren. Hoe zou hij zich voelen mochten zijn kinderen – ik weet niet of hij er heeft – of geliefden door een zatlap van de weg gemaaid worden.”

“Zou die aanrijder weten hoe wij ons voelen, hoe groot de leegte is die we elke dag opnieuw ervaren. Dat wil ik hem om de man af vragen”

Sinds Jenske bijna tien jaar geleden overleed, waren nog heel wat anderen hetzelfde lot beschoren. “Het is knettergek dat dronken chauffeurs nog ravages kúnnen aanrichten. We leren het maar niet. Onze focus als samenleving ligt blijkbaar verkeerd. Onze politici zijn nu volop bezig met een nieuwe regering te vormen, maar ik betwijfel of dit thema op tafel zal komen. Maak dáár eens werk van, want dit zijn doden die we perfect kunnen vermijden. Gewoon door alcohol en drugs van onze wegen te bannen.”

“Wie vandaag met zijn smartphone achter het stuur betrapt wordt, krijgt een fikse boete én een rijverbod. Volledig terecht, maar handel dan ook zo wanneer het over alcohol in het verkeer gaat.”

Dankbaar voor tijd samen

Zelf mist Catherine haar zoon nog elke dag. In december 2022 moest ze ook afscheid nemen van haar echtgenoot Franky Vanderheeren. “Ik sta op met hen en ga met Jenske en Franky weer slapen”, zegt ze. “Maar ik moet verder. En gá ook verder. Voor Jenske en mijn man. Ik ben dankbaar dat ik 25 jaar lang zijn mama mocht zijn – en ben dat nog altijd. Alleen is hij veel en veel te vroeg van ons weggerukt. Net als Franky.”