Jarenlang had hij met veel tegenslagen gewerkt om er zijn droomhuis van te maken. Een ogenschijnlijk onschuldige schouwbrand legde het huis van Jordy Deschodt (29) op 24 april in de as. De papa van Boaz gaf de moed niet op. Hij knapte alles nóg eens op, een jaar later kan hij er weer intrekken. “Best wel trots.”
Of het de oudste herberg is van Kuurne, dat wil Jordy Deschodt in het midden laten, maar sommigen beweren van wel. Toen hij het huis kocht in 2015 was het een doorleefd krot. Geen hoekje dat dat geen opknapbeurt kon gebruiken. Maar Jordy was op slag verliefd – vooral op de locatie. De Haantjesstraat ligt landelijk, maar ook vlakbij alles.
De verbouwing werd een ware lijdensweg. Pas na twee jaar en een bezoek aan de rechtbank kon de verbouwing starten. Op de ramen na deed Jordy alles zelf, soms met wat hulp van zijn nonkel. En toen moest het noodlot nog genadeloos toeslaan. Hij had wat miserie met zijn buur, zijn vriendin en mama van zijn zoontje Boaz vertrok na 8 jaar.
Op 24 april 2023 volgde dan die onfortuinlijke brand. Een schouwbrand, zo leek het. Maar eens op de plaats van het onheil toegekomen, zag de brandweer meteen dat meer manschappen nodig zouden zijn om de brand te blussen.
Waterschade
Uiteindelijk zou de volledige bovenverdieping vernield zijn, beneden was er grote waterschade. “Ik had in het begin weinig zin om opnieuw alles te moeten opbouwen. Tot ik de gekraakte schouw met mijn vader en nonkel ging afpakken. Ik kreeg meteen weer zin om eraan te beginnen”, vertelt hij.
Jordy zit aan de keukentafel, zijn zoontje Boaz speelt in de zetel. Misschien wel het belangrijkste meubelstuk. “Die ben ik de dag na een zwaar avondje stappen gaan ophalen. Lastig, maar mijn droomhuis zou pas mijn droomthuis zijn met de zetel. Het is dé plaats om tot rust te komen.”
Dat kan hij sinds enkele weken. “Ik moest en zou voor 24 april weer in mijn huis komen wonen”, benadrukt Jordy. “Er is nog wat schilderwerk, er is buiten nog wat opkuiswerk en ook de badkamer moet nog helemaal gefikst worden, maar ik ben heel blij dat ik hier weer kan wonen.”
Speciale nacht
De eerste nacht was alvast een speciale. “Sowieso was het een korte nacht, waarin ik veel heb rondgelopen. Ik moest ook weer wennen aan de omgevingsgeluiden. Het is dan wel stil op den buiten, je hoort het wel goed waaien.”
De brand staat in zijn memorie gegrift, maar ook enkele elementen blijven hem herinneren aan de ramp. “De voegen tussen de tegels slaan nog zwart uit van het roet wanneer je ze kuist”, weet hij. “We gebruikten bovendien ook enkele zwarte gevelstenen opnieuw. Speciaal, maar het toont ook vanwaar ik kom.”
Een jaar lang vond hij onderdak bij zijn ouders in Wevelgem. “Ik ben daar blij én ongelofelijk dankbaar voor. Het zou het financieel anders veel moeilijker gemaakt hebben”, weet hij.
Niet dat het sowieso niet moeilijk was, zeker mentaal. “Natuurlijk heb ik mindere momenten gekend, maar ik ben blij dat ik er meteen mijn schouders heb ondergezet. Er was veel miserie, maar ik ben niet de mens om bij de pakken te blijven zitten. Ik ben blij dat ik hier weer kan thuiskomen. Best wel trots, ook.” (JDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
