De Brugse Tanja Vanhove was 25 jaar lang freelance journaliste/fotografe voor het Brugsch Handelsblad. Ze startte haar carrière als correspondente voor Sint-Kruis en Assebroek, maar fotografeerde ook duizenden jonge mama’s met hun baby’s en kersverse bruidsparen. “Sommige ouders waren heel creatief in het vinden van voornamen. Een trucker wou zijn zoon zelfs ‘Reifen’ noemen…”
Op 23 juni 1906 lag het allereerste nummer van het Brugsch Handelsblad in de krantenwinkels. 115 jaar later blikken we uitgebreid terug op dit heuglijk feit. We doen dat door een reeks oud-medewerkers van ons regionaal weekblad te portretteren.
“Herinner je je nog dat directeur Eddy Brouckaert aanvankelijk niet wou dat ik freelance medewerkster werd, omdat ik met jou gehuwd ben? Hij wou liever geen getrouwde koppels als medewerkers”, zegt Tanja Vanhove (54). “Ik volgde in 1995 avondschool fotografie aan de Academie, als hobby. Brugsch Handelsblad zocht een correspondent voor Sint-Kruis en Assebroek, die zowel teksten als foto’s kon leveren. Uiteindelijk gaf de KW-directeur mij toch een kans, ik vermoed dat hij toen ook al met de gedachte speelde om het familienieuws uit te breiden met babyfoto’s. Hij wou een jonge vrouw naar de materniteiten sturen.”
“Als correspondente ging een nieuwe wereld voor mij open: die van het verenigingsleven en de kampioenenvieringen. ‘s Avonds moest ik naar volkse cafés, kroegen als Café Nieuw Zevecote en De Wagenmakerij die al lang verdwenen zijn. Ik wou dat iedereen goed zichtbaar op de foto stond, maar altijd was er een grapjas die zich achter andermans rug verstopte. En elke keer werd ik vergast op hetzelfde mopje: zit er een filmpje in je toestel?”
Dankzij poetspersoneel
“Ik mocht van Jean Herreboudt mijn ding doen en ook interessante personen uit Assebroek en Sint-Kruis interviewen. Het bracht mij tot inzicht: je moet niet ver lopen om boeiende verhalen te vinden. Urenlang luisterde ik naar levensverhalen. Er was Bernard De Cuyper die zijn gehandicapte vrouw verzorgde. Je had de feministe en senator Marie-Lou Vanrobaeys. Jos Rondas getuigde over het gevangenenkamp van Sint-Kruis, waar na WO II-collaborateurs opgesloten werden. Ik ontdekte mooie plekjes in eigen buurt, waarvan ik het bestaan niet vermoedde: de Gemene- en Loweiden en kasteel de Speycker.”
“Babyfoto’s in de krant was iets nieuws, ook voor de directies van de drie ziekenhuizen. Gelukkig steunden hoofdverpleegsters Martine Decloedt en Caroline Destailleur van de twee private ziekenhuizen mij en dweilden zij zelf alle kamers af om de mama’s te vragen of ze voor mijn lens wilden poseren. In het openbare ziekenhuis kreeg ik hulp vanuit onverwachte hoek: het poets- en keukenpersoneel hielpen mij aan bereidwillige mama’s, omdat je niet zomaar elke kamer binnen mag. Vaak leverde dat een pagina vol babyfoto’s op. Met wekelijks de ‘oogappel van de week’ die een cadeaubon van een babywinkel kreeg. In de loop der jaren zag ik hoe Brugge diverser werd, met steeds meer allochtone mama’s die graag met hun baby in de krant wilden. Schoorvoetend ook holebi’s. Ik herinner mij nog levendig het eerste lesbisch paartje dat trots poseerde.”
“Op de materniteit moest ik veel geduld hebben: sommige mama’s waren net borstvoeding aan het geven of hun baby aan het verversen. Of ze wilden eerst hun haar wassen. Vaak moest ik wachten omdat de gynaecoloog, de kinderarts of de kinesiste net in de kamer was. Maar je zag alleen dolgelukkige mensen! Er waren mama’s bij die een keizersnede achter de rug hadden of nog maar drie uren bevallen waren én toch een foto in de krant wensten!”
Reifen
“Sommige ouders waren creatief in het zoeken van een naam voor hun baby. Een vrachtwagenchauffeur bemerkte op een reis door Duitsland het woord ‘Reifen’ en vond dat mooi klinken. De dienst Burgerzaken keurde die naam niet goed, want ‘Reifen’ is Duits voor… autobanden. En een Brugse karatefan gaf zijn zoontjes de voornamen ‘Bruce’ en ‘Lee’.”
“Jarenlang ontwikkelde ik mijn zwart-witfoto’s in mijn donkere kamer. Omdat de ouders een gratis foto kregen, moest ik van elke foto twee prints maken. Het was op dinsdagavond werken tegen de klok, alle foto’s moesten voor middernacht gedeponeerd worden op de redactie in de Sint-Jorisstraat, zodat de nachtkoerier ze tijdig naar de drukkerij in Roeselare kon brengen.”
“Vanaf 2001 mocht ik ter opvolging van Roger Demarest ook huwelijksfoto’s nemen. Een stadhuisbode zei mij: als je dorst hebt, moet je maar een dreupeltje komen drinken, zoals Roger. Mijn voorganger doodde de tijd tussen de huwelijken met een drankje. Ik waagde het niet, uit vrees dat ik de bruidsparen scheef zou fotograferen. Dus nam ik plaats op een bankje, naast twee dames, zussen, die sappig commentaar gaven op elk bruidspaar.”
“Jij hebt mij regelmatig vervangen, omdat ik zelf een jonge mama was en later ook geconfronteerd werd met de zorg voor mijn jongdemente moeder. Af en toe daagde er een bruidspaar niet op, één keer trof ik een huilende bruid op de Burg aan. Haar verloofde had per sms laten weten dat hij het niet meer zag zitten.”
“Tof waren ook de losse fotoreportages: het Pausbezoek in Brussel, Moeder Teresa in Zaventem, de Brugse volksverhuizing voor de bekerfinale Club-Cercle, Rock Torhout, het Cactusfestival. Jean Herreboudt gaf ons 50 euro, zodat onze kinderen tijdens een reportage over de Meifoor gratis op attracties konden zitten…”
“Door de opkomst van de sociale media en de kortere ligdagen in de ziekenhuizen, wilden steeds minder jonge ouders op de foto. Toen de pandemie uitbrak, werd alle ziekenhuisbezoek verboden, wat mij deed beslissen om in september 2020 mijn job als zelfstandige fotografe te beëindigen.”
115 jaar Brugsch Handelsblad
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
