“Ik kan nog altijd goed mee.” De 75-jarige Frans ‘pappie’ Huyghe uit Poperinge is een van de zeventigers die bijklust in de Ieperse horecazaak De Lissewal. Steeds vaker moet de horecabaas hen opbellen. “Door corona waren de arbeidstekorten nog nooit zo groot.”
“Waarom ze mij hier pappie noemen? Jurgen Crombez is zijn zaak ooit gestart met mijn dochter, die mij pappie noemt”, vertelt Frans. “Dat is blijven hangen sinds ik hier in 2012 sporadisch kwam helpen. Maar de uren van toen zijn niet meer te vergelijken met nu.”
Want Crombez belt pappie vaker dan vroeger, uit noodzaak. “De arbeidstekorten in de horeca en andere sectoren waren nog nooit zo groot, waardoor ik genoodzaakt ben om zeventigers en gepensioneerden in te schakelen”, zucht de 47-jarige man, die al 20 jaar onderneemt in de horeca en voorzitter is van beroepsvereniging Horeca Ieper en omliggende.
Bereid tot arbeid
“Mijn zeventigers willen tenminste nog werken. Voor corona had ik elf voltijdse krachten en een ploeg van vijftig tot zestig gelegenheidsarbeiders, zoals studenten en flexi’s. Dat aantal is nu gehalveerd. Corona heeft echt iets gedaan met de mensen en hun bereidheid tot arbeid. In de work-lifebalance is de slinger doorgeslagen.”
“Jurgen en ik hebben een sterke vriendschap en hij is de peter van mijn oudste kleinkind”, zegt Frans, die vooral in de zaal werkt. “Ik doe het graag en heb geen zittend gat: ik moet bezig kunnen zijn. Dit is mijn hobby geworden. Het doorbreekt de sleur: het zou moeilijk zijn om hele dagen thuis te zitten. Ik heb hier een goede klik met het vaste personeel en voel mij thuis. Ik ondervind ook veel dankbaarheid van de mensen. Na een huwelijk krijgen we wel eens een mooie attentie. Dat doet deugd.”
Duim
“Door dit werk breidt mijn kennissenkring uit”, vervolgt Frans. “In regio Poperinge spreken mensen mij aan. Onlangs stak iemand zijn duim op tijdens een busrit. Ik had geen flauw benul waarom hij dat deed en zwaaide dan maar vriendelijk terug. We stapten samen af op de Grote Markt van Poperinge en wat bleek: enkele dagen eerder had ik gewerkt op zijn feest. En dan de laatste reden, maar zeker niet de belangrijkste: een financieel extraatje komt altijd van pas.”
Boenke boenke
Ook Guido Depover (71) en zijn vrouw Marleen Meeuw (66) uit de Ieperse deelgemeente Vlamertinge draaien mee in de flexibele ploeg van De Lissewal.
“We springen bij in tijdens drukke periodes”, aldus Guido. “We werken hoofdzakelijk in de keuken en soms eens op locatie aan het buffet. We doen dat graag. Nooit gedacht dat ik zulk werk nog zou doen op mijn leeftijd. Het is leuk om op die manier bezig te blijven. We komen soms in een andere sfeer terecht, zoals het Ieperse Highlight Festival waar we de traiteur deden. Er was veel boenke boenke-muziek. Zulke evenementen zouden we anders nooit meemaken.”
Elvis Presley
“Hun generaties luisteren naar Elvis Presley, Roy Orbison en Will Tura”, zegt Crombez. “De confrontatie met de 15- en 16-jarigen in mijn ploeg doet de wenkbrauwen wel eens fronsen op een leuke manier. Dankzij deze ouderen beseffen de jongsten dat het leven meer is dan party. Ik hoop dat er opnieuw een kering komt in onze maatschappij: we moeten realistisch zijn en inzien dat er nog altijd moet gewerkt worden.”
Niet alle sectoren kunnen zomaar ouderen inzetten. “De horeca gelukkig wel”, stelt Crombez. “Al is het maar enkele uren per dag groenten schoonmaken of hapjes bereiden. Ik ben erg tevreden over mijn zeventigers. Ze leveren goed werk en hebben een grote verantwoordelijkheidszin: ze zijn eerlijk, loyaal, op tijd en beschikbaar, ook in noodsituaties.”
Te oud?
“Of ik mij hier te oud voel? Goh, niemand me dat al komen zeggen”, lacht Frans. “Ik ben nochtans duidelijk tegenover Jurgen: van zodra hij of andere medewerkers vinden dat het niet meer lukt, dan stop ik. Misschien met pijn in het hart, maar ik ga mij niet belachelijk maken. Gelukkig kan ik nog altijd goed mee en mijn gezondheid hopelijk ook.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
