Leela Slambrouck (43) tapte afgelopen weekend haar laatste pintje in ’t Zwaantje op de Grote Markt in Menen. Zeventien jaar lang ontving ze met veel plezier haar klanten, maar nu is het tijd om haar eerste grote liefde te beleven: muziek. Als klassieke pianiste gaat ze nu lesgeven.
Bruine kroegen zoals er nog weinig bestaan. Een herberg uit de jaren dertig waarin de in de gevel gebeitelde zwaan de naam verraadt. Achter de toog van ’t Zwaantje werd je jarenlang verwelkomd door de stralende glimlach van Leela Slambrouck (43). De cafébazin. “Neen, dat hoor ik echt niet graag. Ik ben helemaal geen bazin, toch? Ik was de cafévriendin”, vertelt ze.
Eventjes werd zeventien jaar
Afgelopen weekend schonk ze haar laatste koffietjes, tapte ze haar laatste pintjes en groette ze hartelijk haar cliënteel. Zeventien jaar lang was ze het gezicht van het café. Nu komt daar een eind aan. Een bijzonder eind, want Leela kiest volop voor haar eerste liefde: Muziek. “Tijdens de lockdown begon ik weer veel piano te spelen en besefte ik dat ik er weer vol moest voor gaan. Mijn vriend Benny overtuigde me dan om de stap volledig te zetten. Nu kan ik echt mijn droom volgen”, vertelt ze.
Zo kon ze in februari aan de slag in de academie in Roeselare. Voor velen misschien opmerkelijk, maar allerminst een onlogische carrièrewending. “Ik haalde mijn master Piano aan het Lemmensinstituut in Leuven. Omdat ik niet meteen zicht had op werk en ik nog in de horeca werkte, besloten mijn toenmalige vriend en ik om het café over te nemen.”
“Mijn vriend Benny overtuigde me dan om de stap volledig te zetten. Nu kan ik echt mijn droom volgen”
Voor eventjes was het idee. Maar eventjes werd uiteindelijk 17 jaar. “Het was niet de bedoeling, maar het is echt wel een toffe job. Ik had vooral een ouder cliënteel, maar ik kom heel goed overeen met oudere mensen. Misschien omdat mijn oma bij ons inwoonde, maar ik heb heel rap een klik met senioren. Ik ging ook heel veel doen voor hen. Lag er iemand in het ziekenhuis, ik ging al eens langsgaan met een pintje.”
Overname
Voorlopig staat ’t Zwaantje nog over te nemen. “Ik hoop wel dat er overnemers komen. Het is een ideaal café voor een koppel. Een echt middenstandscafé dat altijd goed draaide, zoals met de kaartersclub die hier heel wat tafels bezetten. Ik heb hier vrienden voor het leven gemaakt. Toen ik afscheid nam van mijn vaste klanten had ik het echt wel moeilijk. Het is een stuk van mijn leven, waar ik heel veel mooie tijden beleefde.”
Een beroepsmuzikante achter de tapkraan, het lijkt onlogisch, maar ze leerde er enorm veel bruikbaars uit. “Empathisch zijn en geduld hebben. Het zijn twee deugden die je ook nodig hebt als je café houdt. Het was een heel goeie leerschool. Hoe mooi het ook was, toch heb ik wat spijt dat ik niet eerder weer voor de muziek koos. Als ik nu op mijn vleugelpiano speel, dan ben ik zo gelukkig. Al was ook dat niet makkelijk. Een beroepsrenner kan nog fietsen, maar het is geen topper meer. De souplesse en finesse in de vingers, het vergt ook weer uren oefening.” (JD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
