Café-uitbaatster Jenny Clabau (74) neemt na 30 jaar afscheid van haar café ‘t Rood Kruis langs de Abeelseweg 77 in Poperinge. Op 27 december staat ze voor de laatste keer achter de toog. Afscheid nemen doet ze nu al met een vijfdaagse. “Ik heb nooit spijt gehad dat ik een café heb uitgebaat. Ik zal het zo missen”, vertelt Jenny geëmotioneerd.
“Mijn mama heeft ook een café uitgebaat. Vijf van de zes kinderen zijn opgegroeid in een café. Later hadden mijn ouders een viswinkel in de Veurnestraat in Poperinge en daar heb ik altijd gewerkt. Toen de viswinkel werd overgenomen, ben ik daar blijven werken. Maar toen het koppel uit elkaar ging, moest ik op zoek naar ander werk. Regelmatig gingen mijn man en ik naar café ‘t Rood Kruis om er iets te drinken en daar hoorden we dat de zaakvoerster met het café zou stoppen. ‘Jij zou het moeten overnemen’, hoorde ik regelmatig”, vertelt Jenny. Ze heeft twee dochters Kathy en Kathleen. Ondertussen zijn er ook klein- en achterkleinkinderen.
Vaste klanten
“Ik ben altijd graag onder de mensen geweest, dus ik zag het eigenlijk ook wel zitten. Maar ik moest natuurlijk ook overeenkomen met mijn man. Op 1 oktober 1995 ben ik hier gestart in het café. Ik heb 28 jaar bij het café gewoond, maar sinds twee jaar woon ik in de Onze-Vrouwedreef.”
De overname van het café ging gepaard met vaste klanten die hun weg bleven vinden naar ‘t Rood Kruis. “Maar ik kreeg ook veel jonge mensen uit Abele over de vloer. We begonnen als dagcafé, maar dat evolueerde naar dag en nacht. Ze kwamen hier binnen voor ze naar hun fuif gingen en op weg naar huis, kwamen ze hier weer binnen. Op vrijdagavond was ik open tot 6 uur ‘s morgens en zaterdagmorgen dee ik weer om 10 uur open. Dat waren soms pittige dagen, maar ik heb nooit spijt gehad dat ik een café heb uitgebaat.”
“Het waren soms pittige dagen, maar ik heb nog geen spijt gehad dat ik met een café ben begonnen”
Hoogtepunt
“De jaarlijkse paaskaarting die we gedurende vier dagen organiseerden, was elk jaar een hoogtepunt. We hebben ooit 390 tafels met kaarters gehad op vier dagen tijd. De blaascontroles en de veranderingen op het vlak van roken hebben veel veranderd voor de cafés. Ook de coronacrisis heeft ons een duw gegeven. Vroeger was er hier een kaartersclub en een vogelpikclub. We zijn nu nog het stamcafé van de mini-voetbalclub De Blauwers en fietsclub De Jennytrappers. We maakten ook deel uit van de volkssportroute en tal van andere evenementen.”
(lees verder onder de foto)
Gemis
“Door de jaren heen kwamen mijn eigen kinderen met vrienden over de vloer en later waren dat de kleinkinderen met hun vrienden. Wie mijn klanten zijn? Dat gaat van 16-jarigen tot de zeventigers. Het is een café waar iedereen, iedereen kent. Het succes van mijn café is het familiaal en vriendelijk zijn. Als cafébazin hoor je veel, maar zwijg je. Het mooiste aan café houden is voor mij achter de toog staan en babbelen met de mensen. Ik zal het café echt missen”, zegt Jenny geëmotioneerd.
In schoonheid stoppen
De digitalisering zorgt ervoor dat Jenny stopt met haar café. “Haar gezondheid liet haar af en toe in de steek. Deze zomer had ze een dubbele overbrugging nodig en toen hadden we al gezegd dat het misschien tijd was om te stoppen. Het is fijn dat ze nu in schoonheid kan stoppen”, legt dochter Kathy uit. “Wat er met het café zal gebeuren weten we niet. Het is eigendom van drankenhandel Lahaye. Als er een nieuwe uitbater zou komen, kom ik zeker en vast op bezoek”, zegt Jenny.
(lees verder onder de foto)
Jenny neemt afscheid van ‘t Rood Kruis en dat doet ze met een vijfdaagse. “Alle vaste waarden van vroeger brengen we tijdens de vijfdaagse terug. Met vogelpik en kaarten. Vrijdagavond doen we ook karaoke, zaterdag is er een fuif en op zondag vallen we door de noene zoals het hier vroeger wel eens vaker was”, legt Kathy uit.
Dankbaar
“Iedereen die al die mooie jaren zijn gekomen, ben ik enorm dankbaar. Voor de leutige en minder leutige momenten. Vaste klanten zijn we door de jaren heen ook verloren, dat maak je natuurlijk ook mee”, zegt Jenny. “Ik ben ook zeer dankbaar voor de mensen die mij geholpen hebben toen het druk was of toen mijn gezondheid me even in de steek liet. De mensen hebben me altijd heel goed behandeld. Ook met mijn kinderen en kleinkinderen heb ik heel veel geluk die heel vaak een handje helpen.”
