Een ijsbereider die schildert en Goethe citeert, je vindt hem aan onze kust maar niet lang meer: Frank Buylaert (67) laat zijn ‘Zwart Schaap’ op de Zeedijk van Koksijde over. “Ik nam 41 jaar geleden een risico.”
“We hebben 28 smaken in onze schepbak”, toont Frank Buylaert (67). “We proberen een mooie niche te vormen met een aanbod van ijs, wafels, Luikse, Brusselse en Bretoense pannenkoeken. En over de middag een aantal snacks maar niks met frieten of biefstuk, geen puur restaurant dus. In Sint-Idesbald zijn er te weinig restaurants, omdat mensen met kinderen ‘s middags een snelle hap willen om daarna zoveel mogelijk te profiteren van de zee of hun wandeling. Vandaar ons beperkt aanbod van soep, croques en granaalkroketten. Als je alles wil doen, ga je je benen breken. Binnen de grenzen blijf je meester. Zoals Goethe zei: ‘In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister‘.
Filosofie
Of hij een hogere opleiding had? Frank lacht. “Enkel het college, maar al heel mijn leven volg ik cursussen. De filosofie van de kunst en de kunst van de filosofie.” Verschillende schilderijen sieren de muren van de zaak, van de hand van de ijsbereider: van een impressie van St.Idesbald-Plage tot een abstracter werk met opschrift ‘when nothing goes right, go left’. “Dat typeert me wel: oplossingsgericht, de zaken eens filosofisch benaderen, relativeren. Als ik zou weten dat ik ‘s avonds sterf, dan neem ik nog een hele dag de tijd om bij te leren. Ik zit in een groep ijsbereiders met wie we recepten blijven finetunen.”
Frank woont enkele honderden meter landinwaarts. “In mijn ouderlijk huis. Ik ben eigenlijk nooit vooruit geraakt in het leven (lacht).” Naast de voordeur prijkt een bord: ‘meester artisanale ijsbereider’. Boven de deur: ‘t schildersverdriet. “Een verwijzing naar een heel klein bloempje. Als een schilder dit teer bloempje zou plukken om te schilderen, dan verdort, smelt het als het ware in z’n hand. Vandaar, ‘t schildersverdriet. In de winter heb ik er tijd om te schilderen.”
Vincent van Gogh
‘De ijsbereider haalt dikwijls Vincent van Gogh aan, een van de grootste schilders van de negentiende eeuw. “Maar ik had het talent niet van een van Gogh, en ook niet de roeping. Zijn levenswijze vond ik maar niks: hij is heel arm gestorven. Schilderen vind ik heel leuk, maar ik moest mijn brood zien te verdienen met wafels en ijsjes.”
Zwart schaap
‘t Zwart Schaap is een opmerkelijke naam voor een ijsjeszaak op de Zeedijk van Koksijde. “Ik begon als schrijnwerker en wou het timmerbedrijf van mijn vader overnemen, maar dat liep mis. Zo voelde ik me het zwart schaap van de familie. Mijn broer en zus werden allebei ambtenaren met een salaris. Mijn ouders wilden dit ook voor mij omdat ze bang waren voor faillissementen. Kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan: 41 jaar geleden nam ik een risico en stampte dit uit de grond.”
“Als ze de zaak zouden runnen zoals ik het deed, dan is er een mooie toekomst weggelegd voor hen”
“Bij ons kan je niet reserveren, zodat de tafels snel roteren. Het draait rond efficiëntie. Een koffie kost hier 4,50 euro, maar je kan er geen uren mee bezig zijn. We verkopen 100 tot 200 koffies per dag, en 30.000 per jaar. 7.500 liter crème en 2.500 liter sorbet per jaar. In wafels en pannenkoeken verwerk ik zo’n 2.000 kilo bloem per jaar. Als je rekent dat in 1 kilo een 20-tal wafels of pannenkoeken zit, dan loopt dat al op hé. Het hoogseizoen aan de kust duurde vroeger twee maand, maar intussen is het hier intensief van de krokusvakantie tot 11 november. Ons terras telt 110 stoelen, binnen hebben we 60 stoelen, en dan is er nog de take-away.”
Voldoening
“Alles wordt in eigen huis bereid. Zelfs het brood bak ik zelf en het overschot gaat in de croques en kroketten. Zo hebben we niks van verlies, zeer ecologisch. Ik heb nog twee jaar na de pensioenleeftijd gewerkt. Mijn ziel zit in het bereiden van ijs, het bakken van wafels en het bedienen van klanten. Niks schept meer voldoening dan de lach op het gezicht van een kind. Mijn gezondheid blijft goed: ik zou e peird te lope besloan. Maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan”, aldus de ijsbereider/schilder/filosoof.
“Ik wil profiteren van de dagen die me resten. Graag zou ik de overnemers bijstaan met raad en daad. Hopelijk komt er een overnemer die bereid is mijn zienswijze over te nemen. Als ze de zaak zouden runnen zoals ik het deed, dan is er een mooie toekomst weggelegd voor hen. Ik geef mijn zaak niet graag uit handen. Het is met pijn in het hart. Tegelijk ben ik erg gelukkig: mijn vrouw wil oud worden met mij. Niet oud zijn, oud worden.” (TP)
