Blankenberge verliest straks een culinair icoon: na ontelbare visschotels valt zaterdagavond definitief het doek over de Griffioen. “Er zullen hier zaterdag ongetwijfeld wel wat traantjes vloeien”, zegt Michel Rosselle. De familie Rosselle zwaaide meer dan zestig jaar de plak in het bekende visrestaurant.
“Welkom in ons museumpje”, steekt Michel Rosselle (72) van wal. Je kan inderdaad de ogen uitkijken in zijn restaurant. “Je kunt hier blíjven rondkijken hé. Onze klanten verveelden zich ook nooit”, glimlacht Michel. “En alles wat je ziet, heeft een verhaal. We zijn hier helemaal van nul begonnen, en hebben dan het geluk gehad beetje bij beetje te kunnen uitbreiden. Gestart met vierentwintig couverts, nu zijn het er zeventig.”
Gestart als café
De Griffioen begon ooit als café/frituur. “Café Sportif, heette de zaak toen. Vooraan, aan het venster, kon je frietjes krijgen. De mensen stonden in een lange rij aan te schuiven op de zulle.” Het waren toen nog Michels ouders die de zaak runden. Zelf baatte hij in die periode een cafeetje uit in de binnenstad. “Le Lierre heette dat: Frans voor klimop. Het was gesitueerd op de hoek van de Marie-Josélaan en de Koninginlaan. Een leuke anekdote is dat Arno en Paul Couter (van Tjens Couter, red.) er een tijdje boven hebben gewoond”, vertelt Michel.
Toen zijn ouders stopten met hun zaak in de Kerkstraat, nam hij er samen met zijn vrouw Josiane het roer over. In 1978 veranderde de zaak van naam en werd het een visrestaurant. “Dat paste beter bij de tijdgeest: mensen gingen plots meer uit eten. Onze sterkte is ook altijd geweest om buiten de lijntjes te kleuren, nieuwe dingen te durven uitproberen. Dit was eind jaren zeventig het eerste volwaardige visrestaurant in de regio, en dus kwamen de mensen van heinde en verre”, aldus Michel.
Vrouw en zoon stonden in de keuken, hijzelf deed samen met zijn dochter de zaal. “We hebben altijd sterk ingezet op sfeer: van zodra je hier binnenkwam, snoof je al meteen de gezelligheid op. Ook nieuwe klanten voelden zich daardoor snel thuis in onze zaak”, aldus Michel, die liefst vier generaties zag passeren in zijn zaak.
Trouw cliënteel
“We kregen intussen al veel hartverwarmende reacties: iedereen wil nog eens langskomen voor zaterdag. Er zijn zelfs klanten uit het Limburgse, die dit weekend speciaal naar Blankenberge afzakken om nog een laatste keer bij ons te komen eten. We hebben altijd een goed en trouw cliënteel gehad”, zegt Michel.
De Griffioen kreeg maar liefst 35 jaar op rij een eervolle vermelding in de Michelingids. “Voor ons authentieke interieur en uitstekende prijs/kwaliteit-verhouding”, zegt dochter Katrien. “Maar een Michelinster, daar bedankten we liever voor. De sterren, die zaten aan tafel: Martine Tanghe was vaste klant in onze zaak, en ook Elio Di Rupo kwam hier weleens over de vloer. Vorige week zat Gert Verhulst hier”, klinkt het.
Kunst op het bord
Het is met spijt in het hart dat Michel afscheid neemt van zijn zaak. “Er zullen zaterdagavond ongetwijfeld wel wat traantjes vloeien. Ik ga de babbels met mijn klanten missen, hun verhalen ook. Het leuke is dan weer dat ik straks wat meer tijd ga hebben om me met mijn andere passie bezig te houden.” Michel miste zijn roeping als kunstenaar. “Omdat ik van mijn ouders eerst ‘een echte stiel’ onder knie moest zien te krijgen, heb ik dan maar in avondschool leren lassen. Maar uiteindelijk ben ik met het restaurant toch de creatieve toer op gegaan. Want de presentatie is doorheen de jaren veel belangrijker geworden: elk bord dat nu de keuken uitgaat, ziet eruit als een schilderijtje”, knipoogt Michel.
Een van dé specialiteiten in de Griffioen, was de Blankenbergse visschotel. “Die werd al snel overal gekopieerd”, glimlacht Michel. “Kweekvis is hier trouwens nooit op tafel gekomen. Wij zworen altijd bij duurzame vangst. Maar de tijden zijn wel fel veranderd in die 60 jaar. Er zijn nu bijvoorbeeld bijna geen restaurants meer die met oudejaar nog opendoen. Wij hebben die gouden tijden gelukkig wel nog meegemaakt”, klinkt het.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
