Brasserie William’s blies op 4 maart 25 kaarsjes uit en viert dat nog de hele maand met een speciaal jubileummenu. De familiezaak van Christine en Gauthier Suy heeft zijn naam te danken aan dr. William De Groote van het AZ Sint-Jan. “Ik heb zelf mijn leven aan hem te danken”, aldus Gauthier, die destijds door het oog van de naald kroop na een zwaar auto-ongeval.
Brasserie William’s wordt gerund door Christine (54) en Gauthier (51) Suy, maar ook hun ouders Emma De Raes (78) en Louis Suy (79) steken nog graag een handje toe. Zij waren jarenlang de uitbaters van restaurant La Marée op de Zeedijk. “Hier zijn we gestart op 4 maart 2000. Mijn broer had het jaar daarvoor een zwaar verkeersongeval en de dokters hadden hem al bijna opgegeven. Alleen dr. William De Groote geloofde nog in zijn overlevingskansen, en uiteindelijk is mijn broer er ook weer doorgekomen. We zijn dr. De Groote daar eeuwig dankbaar voor”, vertelt Christine.
De naam van de zaak lag dan ook voor de hand: die zou William’s heten, als eerbetoon aan dr. De Groote. “Ik heb mijn leven aan hem te danken”, aldus Gauthier, die na het ongeval zes weken lang tussen leven en dood zweefde. Vandaag doet hij in brasserie William’s de zaal, zijn zus Christine staat in de keuken.
Familiebadplaats
“Ik verras de klanten graag met onze dagsuggesties”, zegt zij. “We zijn gekend voor onze varkenswangetjes, in de winter durf ik al eens een choucroute op de kaart zetten. Maar ook onze roggevleugel en vers bereide garnaalkroketjes zijn toppers.”
Vroeger was er ook een terras, maar dat hebben ze afgebouwd. “Een van de redenen daarvoor is dat we zo moeilijk personeel vinden. Daarom ook helpen papa en mama nog altijd mee in de zaak: we komen altijd handen tekort”, aldus Christine.
William’s is een echte familiezaak en straalt dat ook uit. “Wenduine is dé familiebadplaats bij uitstek. Je hebt hier nooit de massa zoals in Blankenberge, de sfeer is gezapiger. Iedereen kent iedereen, en dat is ook het geval met onze klanten: wij weten bij wijze van spreken al wat ze gaan eten als ze binnenkomen”, klinkt het. Al heeft Gauthier daar ook zijn spiekboekje voor. “Ik noteer daar kleine weetjes in: meneer X heeft een baard, mevrouw Y een zwarte hond… Handig als geheugensteuntje, want sinds mijn ongeval kan ik niet meer zo goed dingen onthouden”, vertelt Gauthier.
Zware stiel
Door de aanhoudende werken in Wenduine, hebben de Suy’s ook mindere tijden gekend. “Ook met de heraanleg van de zeedijk hebben we een paar moeilijke jaren gehad”, zegt Christine. “Maar Wenduine is er anderzijds wel veel op verbeterd, en het voordeel is dat we hier met een trouw cliënteel zitten. Da’s in Wenduine altijd al zo geweest. De tafelgewoontes zijn in de 25 jaar tijd wel wat veranderd. Vroeger zaten de mensen soms vier uur of langer aan tafel.”
Christine werd een paar maanden geleden geopereerd aan haar rug, Gauthier onderging een ingreep aan de knieën. “De horeca is en blijft een zware stiel”, zegt Gauthier. “Anderzijds is het ook de mooiste job van de wereld, zeker als het zonnetje schijnt en de mensen goedgemutst zijn. Maar in de horeca maak je de sfeer ook een beetje zelf, natuurlijk.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
