De wereldvermaarde rockfotograaf Alex Vanhee maakte een intiem portret van de Brugse charmezanger Benny Scott. Daarmee wil hij zijn steentje bijdragen aan de campagne om ‘k En Brugge In M’n Herte te laten erkennen als het Brugs volkslied. “Of ik nu Iggy Pop, Amy Whinehouse of Benny Scott voor mijn lens krijg, dat maakt geen verschil. Ik ben geen starfucker en fotografeer mensen, geen sterren”, zegt de bekende Brugse rockfotograaf.
Wil jij ook ‘k En Brugge In M’n Herte als ons volkslied? Teken hier onze petitie
Alex Vanhee (55) is uit Poperinge afkomstig én drie jaar geleden benoemd tot cultureel ambassadeur van zijn geboortestad. Maar hij woont al negen jaar in Brugge. “De liefde dreef mij naar hier, want mijn vrouw Geraldine Sinaeve is uit Brugge”, vertelt de fotograaf, die al dertig jaar concertfoto’s maakt voor hoofdzakelijk De Morgen en Humo. Hij werkte ook mee aan cd hoezen voor Iggy Pop, Willem Vermandere, Bram Vermeulen en maakte portretten van vele internationale artiesten. Hij is tevens huisfotograaf van Anima Eterna Brugge.
Babbel
Met een portretreeks van Benny Scott wil hij mee onze actie steunen. “Als ik een portret moet maken, sla ik altijd eerst een babbel met de persoon die ik fotografeer. Kwestie van die op zijn gemak te stellen. Een babbel breekt het ijs. Vroeger kon je bij aankomst een hand geven en had je zo direct contact. Nu moet je met een mondmasker aan tafel gaan zitten, dat is een handicap en zorgt ervoor dat je trager werkt. Met Benny Scott heb ik eerst twintig minuten gepraat, vooraleer ik mijn fototoestel uit haalde.”
“Het klikte meteen, we zijn over muziek beginnen babbelen. Ik heb foto’s voor cd hoezen moeten maken voor EMI. Dat bleek net de platenfirma te zijn waarbij Benny Scott enkele elpees heeft uitgebracht. We hebben enkele oude verhalen over de muziekwereld uitgewisseld. Over de tijd van vroeger, toen er nog veel cd’s verkocht werden en de platenmaatschappijen zwommen in het geld. Ze gooiden in de jaren ‘80 met centen.”
“Zelf ben ik bijvoorbeeld op kosten van de platenfirma naar Los Angeles gevlogen, louter om twee portretten te maken. ‘t Kan verkeren. Toen Amy Whinehouse in 2007 in zaal Paradiso in Amsterdam optrad, was het al grondig veranderd. Heb je honger, vroeg de persverantwoordelijke van het platenlabel. En ze trakteerde mij op een klein pakje frieten… Na het vertellen van die anekdote heb ik Benny gefotografeerd. Als een man die nostalgisch terugblikt naar een andere tijd, met een oude platendraaier binnen handbereik.”
Het goede moment
Vol ongeduld wacht Alex Vanhee dezer dagen op het groen licht van het Overlegcomité voor concerten en festivals deze zomer, zodat hij opnieuw op pad kan als concertfotograaf. Welk genre verkiest deze ervaren rockfotograaf: portretten van musici of foto’s van optredens? Alex Vanhee: “Ik hou van beide opdrachten. Als je een portret moet maken, heb je persoonlijk contact met de persoon die je moet fotograferen. Bij een concert kun je enkel registreren wat er gebeurt. Je kunt tijdens een concert van The Rolling Stones niet aan Mick Jagger vragen om wat meer naar links te gaan staan, omdat je dat een beter zicht op hem hebt.”
“Je moet als fotograaf vooral het goede moment aanvoelen. Ik ben indertijd als analoog fotograaf begonnen en werkte met filmpjes van 36 foto’s. Voor elk concert had ik slechts één of twee filmpjes mee. Vandaar dat ik nu met mijn digitale camera nog altijd veel minder foto’s neem dan vele collega’s.”
Niet slijmen
“Eén van de mooiste complimenten die ik ooit kreeg, kwam van Bart Peeters. Die zei: Alex fotografeert geen sterren, maar mensen. Dat is correct, ik ben geen starfucker. Ik begroet die artiesten nooit met een slijmerige uitspraak, in de trant van ik ben een grote fan . Ook al ben ik dat vaak. Maar dat werkt contraproductief. Die grote artiesten tasten je af tijdens de fotosessie. Ze worden omringd door mensen die voortdurend slijmen en appreciëren het wanneer je hen als gewone mensen behandelt. Ik zal bijvoorbeeld ook nooit een rockgitarist met zijn gitaar portretteren.”
“Wat mij opvalt, is dat de oudere artiesten minder kapsones hebben. Als je Will Tura of Arno opbelt, nemen die meteen de telefoon op. Of ze bellen binnen het uur terug. Jongere bands moet je 25 keer bellen, ze beantwoorden hun e-mails niet. Bij die oudere musici, die zelf jaren hebben moeten vechten om te geraken waar ze nu staan, ondervind je veel meer respect.”
'k En Brugge in m'n Herte
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier