We zijn aan de vierde aflevering toe uit het leven en werk van Dubbe, met onder meer Maggy May en de comeback van Revenge 88.
Het verbond tussen Dubbe en zijn Moonboys houdt niet lang stand. In 1992 besluit gitarist Misten zijn muzikale pijlen te richten op een eigen project: Pi-Jaw. Hij neemt bassist Yves en gitarist Pascal mee. Dubbe kan wel nog rekenen op zangeres Ines Defurne en haar drummende broer Peter, en zijn gloednieuwe best friend Glenn Rotsaert wil graag bas spelen. Nu nog een nieuwe gitarist, en die wordt gevonden in de persoon van Jurgen Tjeppen Brackx.
Tjeppen speelt gitaar bij The Refugees, een no-bullshit bluesband, en is een opvallende verschijning. Een hardcore fan van Keith Richards van The Rolling Stones, toevallig ook een van Dubbes favoriete groepen. Hij treedt op met een fles Jack Daniels naast zich, en ook dat valt in de smaak van Dubbe (hoewel Tjeppen zijn whiskyfles steeds vult met appelsap). Tjeppen ziet een samenwerking wel zitten en Maggy May is geboren.
Ines zingt de meeste nummers, Dubbe vult aan en speelt ritmegitaar en mondharmonica. Dat instrument krijgt het soms zwaar te verduren. “Om mijn katers te bestrijden had ik in die tijd een trucje: ik at makreel, een vette vis, en ik had gehoord dat dat hielp. Tijdens een repetitie nam ik een hap uit zo’n vis, maar toen moest ik plots invallen op mondharmonica. De brokken makreel vlogen er los door”, herinnert Dubbe zich.
Maggy May split halfweg de jaren negentig, de privéproblemen van Dubbe wegen te zwaar door. In 1996 zit Dubbe dus alweer zonder band. Na het gladstrijken van de nodige plooien wordt de naam Revenge 88 vanonder het stof gehaald. Oud-leden van Moonlight Crow Lucje en Misten keren terug op drum en gitaar. Misten speelt op dat moment in een Sex Pistols-tributeband: The Sparkling Pistols. In diezelfde groep op gitaar: Erik Van Biesen van de Gentse groep Gorki. Misten overtuigt Erik om bij te springen. Glenn blijft aan als basgitarist.
Revenge 88 herrijst, maar er zit weinig leven in. Na enkele optredens wordt de groep weer op non-actief gezet. Bij de overgang naar het nieuwe millennium lijkt de carrière van Dubbe over en uit, maar een paar jaar later laat hij opnieuw van zich horen. In 2003 wordt Revenge 88 gevraagd nog eens op de Paulusfeesten te spelen. De bedoeling is een live-dvd op te nemen om zo de band weer onder de aandacht te brengen. Met succes. Er volgen nieuwe optredens, onder meer als voorprogramma van de Schotse band Nazareth.
En er rijpt een plan. Wat als ze nog eens deel zouden nemen aan Humo’s Rock Rally waar Dubbe al drie keer de finale haalde. Makkelijk wordt het niet, want de tweejaarlijkse wedstrijd richt zich vooral tot jonge beginnende bands. En het niveau van de Belgische muziek is door de jaren heen serieus gestegen. Revenge 88 schrijft zich in 2006 in, als oudste band ooit, en ze worden geselecteerd voor de preselectie in zaal De Zwerver in Leffinge. En ze gaan ervoor! Dubbe krijgt bij de preselectie in Humo een opmerking over zijn beginnende bierbuikje en hij gaat meteen drastisch op dieet. De jury kan het op prijs stellen. Hoe het de band verder vergaat, lees je volgende week.
Frank Vermang is de auteur van het boek ‘Oostende::: rock & roll’ over de geschiedenis van de Oostendse muziekscene.
Oostendse muziekgeschiedenis
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier