Clémence (15) maakt haar toneeldebuut… in gebarentaal: “Uitdaging waar ik met plezier voor ga”

Clémence Quintyn (15) uit Pittem speelt voor het eerst toneel in het stuk ‘10 kleine visjes’ van Theater Buitenbeentje. Het is niet alleen haar toneeldebuut, er is ook nog de extra uitdaging dat ze een doof personage speelt, waardoor ze haar volledige rol in gebarentaal zal spelen. Reden genoeg om haar eens op te zoeken.

Clémence Quintyn is 15 jaar en woont samen met haar mama Julie Verstraete, haar papa Pascal en haar zussen Axelle (20) en Céleste (19) in de Hillesteenweg in Wingene. Ze zit in het vierde jaar natuurwetenschappen aan het IHKA in Ardooie. “Ik heb altijd wel interesse in toneel gehad, mede doordat mijn mama ook nog gespeeld heeft en mij meegenomen heeft naar het toneel”, steekt ze van wal. “Ik ben ook dictie gaan volgen en heb in het verleden een paar keer meegespeeld in kindertheater. Via de dictie kende ik Michèle Glorieux en via haar hoorde ik dat ze ook dit jaar bij Theater Buitenbeetje meespeelt en dat ze nog spelers zochten. Ik heb niet lang geaarzeld en besloot ervoor te gaan, wat ik mij zeker nog niet beklaagd heb. Het is een toffe bende, je kan samen spelen met allemaal mensen van je eigen leeftijd en je doet veel ervaring op. Ik kan nu al zeggen dat ik de smaak echt te pakken heb. Wanneer het te combineren is met de school en met mijn andere hobby ballet, wil ik in de toekomst zeker nog toneelspelen.”

Leren met filmpjes

“Bij de eerste lezing van het stuk bleek er een rol te zijn voor een doof personage, waarbij de regisseur vooral bij iedereen op de gezichtsuitdrukking lette, omdat dit hierbij zeer belangrijk is. Al snel bleek dat ik de geschikte persoon was. Aanvankelijk was ik nog wat onzeker, maar al vrij snel begon ik het leuk te vinden. Belangrijk om weten is dat ik niet zomaar iets doe, mijn ‘tekst’ is echt de correcte gebarentaal die perfect te volgen is voor wie dit kent. De gebaren leer ik via filmpjes die Evelien Vincent, de mama van bestuurslid Emma De Bels en die zelf doof is, voor mij opneemt. We hebben op een repetitie ook eens samengezeten om de nodige details uit te leggen en te bespreken waar ik moet op letten. Dat ik een doof personage speel is overigens voor de anderen ook belangrijk: zij moeten erop letten dat wanneer ze iets zeggen, ze steeds naar mij kijken. Anders zou ik immers als doof persoon niet kunnen liplezen en het verhaal moet kloppen.”