Op de Mercator met eventorganisator Pieter De Wulf: “Creativiteit zit in het Oostendse DNA”

Samen met partner in crime Kristof De Block is Pieter De Wulf van Groep 24 al zo’n 20 jaar promotor van stand-upcomedy, muziek- en theatershows. De onderneming is intussen 17 koppen sterk en programmeert liefst 800 shows per jaar. De geboren Bruggeling spendeerde bijna de helft van z’n leven in Oostende. “Het is geen toeval dat hier zoveel creativiteit schuilt.”

Groep 24 is de koepel boven onder meer Comedyshows.be, Show-Time.be, Zandsculpturenfestival Middelkerke, Promobom en de officiële Monopoly-spellenreeks. Nu willen ze de baskettempel COREtec Dôme op de kaart zetten: Preuteleute in mei, Hans Cools, Arnout Van den Bossche en Jade Mintjens in juni, en ‘A Tribute To The Bee Gees by Night Fever’ in december. Brihang bewees deze maand al dat het kan met twee optredens voor telkens 5.000 toeschouwers in diezelfde zaal.

Je gelooft heel sterk in het verhaal van de basketzaal, hé.

“Er is plaats tot 5.000 bezoekers en het publiek komt dicht bij de artiest. (knipoogt) In het binnenland durven ze al eens stoefen met hun concertzalen, maar de combinatie van vlotte mobiliteit, strand en horeca met de COREtec Dôme is écht uniek. De tram stopt voor de deur, voor of na een optreden kan je op de dijk wandelen… Laat ons samen deze machtige eventlocatie op de kaart zetten: Toerisme Oostende, Stad Oostende, het Kursaal ook zo’n machtige zaal! en wij kunnen er samen iets moois van maken.”

Je klinkt als een geboren marketeer. Van thuis meegekregen?

“Mijn papa werkte bij de ziekenbond, mijn mama was verpleegster. (lacht) Je kan onmogelijk nóg verder van commercie zijn opgegroeid. Vanwaar het dan wel komt? Toen ik 15 jaar was, organiseerde ik samen met twee vrienden een fuif. Slechter kon het niet lopen: de dj liep weg nog voor hij z’n eerste plaat had gedraaid en er kwam welgeteld twee man op af. Toch vond ik het hele gebeuren zo spannend: ‘Zou ik de volgende keer meer geluk hebben?’ Het zaadje was gepland. Beter doen, harder werken. Al snel ging ik als tiener muziekoptredens organiseren in het hardere muziekgenre: commercieel niet interessant, maar ik hield er ongelooflijk van. Alle kneepjes van het vak heb ik daar geleerd. Ik leerde in de metalwereld zo mijn latere vennoot Kristof kennen. Met zijn band Morda schopten we het van cafeetjes tot een tournee in Japan en Pukkelpop. Allemaal met een budget van nul komma nul euro. (knipoogt) Niet slecht, hé! Net als toen doen we nog altijd alles zelf: flyeren en afficheren, we hebben een eigen grafisch ontwerper en socialemediateam. En nog steeds sta ik achter de bar, controleer ik tickets of luister ik naar de feedback van het publiek.”

Op vandaag ben je allicht het meest bekend van promotor Comedyshows.be. Hoe belandde je in de comedy?

“Elke week kwamen we met vrienden samen om tv te kijken en kroketten te eten tot we erbij neervielen. (lacht) Stel je daar niet te veel bij voor, hé. Soit. Opeens zagen we in Comedy Casino een illuster figuur optreden: Freddy De Vadder. We wilden die mens live aan het werk zien, maar al z’n shows waren uitverkocht. Wel, dacht ik, dan zou ik het maar zelf organiseren. Ik zocht een zaaltje, printte 100 fotocopies als affiches en was snel zo’n 70 kaarten kwijt aan vrienden. Drie weken later was die show uitverkocht. Freddy’s manager was onder de indruk en wou dat we in de Brugse Stadschouwburg én Freddy én Gunter Lamoot programmeerden. Ook die show raakte uitverkocht. In geen tijd gingen we van één show per maand naar 200 op jaarbasis. Mijn job in het onderwijs diende ik op te zeggen.”

Je bent van Brugge, maar hebt wel een sterke band met Oostende, hé?

“Ik ben al 22 jaar samen met een rasechte Oostendse. Onder lichte dwang kwam ik aan de kust wonen (lacht) mag ik dat zeggen? Kijk, toen we elkaar leerden kennen, organiseerde ik al veel optredens. Ik ben heel vaak van huis weg, m’n vrouw heeft me nooit anders gekend. Dat is ook het geluk van onze relatie. Tegelijk, haar hele sociale en professionele leven speelt zich af in Oostende haar ouders en vrienden zijn echte diehard cabinegangers, bijvoorbeeld. Daarom ben ik dus aan de kust komen wonen. Maar kijk, een paar jaar geleden verhuisden we naar Jabbeke, de middenweg tussen haar en mijn familie. Wie ook wat rustiger of ruimer wil wonen, is in Oostende toch grotendeels een appartementenstad aan het foute adres.”

Wat zijn volgens jou de grootste verschillen tussen Brugge en Oostende?

“Preuteleute heeft daar een leuk citaatje over: ‘Brugge, hoe laat sluit dat museum?’ De Oostendse Langestraat is bijvoorbeeld diverser en is langer open. Ook toen ik shows organiseerde in het Bosjoenk, OHK, de Kim of K2, voelde alles meer rock-’n-roll aan. ‘Hier is de sleutel van de zaal, doe maar!’ In Brugge kwam de politie al eens sneller langs voor lawaai en had je altijd al meer regeltjes. Ik denk niet dat het toeval is dat er zoveel creativiteit uit Oostende komt: Arno, Kamagurka, Preuteleute, Gunter Lamoot… Volgens mij zit die creativiteit door die lossere omgang en sfeer in het DNA van een Oostendenaar.”

Over Preuteleute gesproken: jullie hebben met hen een mooi record te pakken.

“(lacht) Tot op vandaag zijn ze de enige band ooit die in België een voetbalstadion van een eersteklasseclub toen nog KV Oostende deed uitverkopen. We gaan al een hele poos terug. Onder de noemer Kestmussel werd ik uitgenodigd om naar een optreden van hen te komen kijken (ongeveer in 2006, red.). (schatert) Het trok op niks: ongeorganiseerd, pure anarchie en die twee stonden dronken op het podium. Maar dan, een paar jaar later, stonden ze in een uitverkocht Kursaal met een theatershow en sketches. We leerden elkaar beter kennen en ook Sebastien en Tom voelden dat er meer in zat. We stippelden een tournee uit en er ontstond een geweldige klik. Dat zijn typische artiesten die met de zotste ideeën afkomen. Nu, met de meeste artiesten bouw je een vertrouwelijke band op. We zien ze tenslotte meer dan onze eigen vrouw. Omdat we ook altijd bij de shows aanwezig zijn, kunnen we voor- of nadien ook dingen bespreken. En dat gebeurt niet op een plechtige manier, maar als gewone mensen, zoals wij hier nu zitten te babbelen. Artiesten voelen een engagement en werken graag rechtstreeks met ons. Als iemand tegen ons zegt ‘Ik droom ervan om in de Lotto Arena op te treden’, dan gaan we daar vol voor.”