O La La La, c’est magnifique

Arno Hintjens wordt zeventig. Dus duiken we in zijn verleden. Officieel heet Arno trouwens Arnold. Op het uittreksel van de Burgerlijke Stand van Oostende staat in de plaatselijke weekbladen op datum van 21 mei 1949 letterlijk: Arnold Hintjens v. Maurice en Lucretia van den Kieboom, Spoorwegstr. 32. De naam Arno werd door de ambtenaar van dienst blijkbaar geweigerd.

Arno debuteert in 1970 op 21-jarige leeftijd op het podium van het Oostendse Kickfestival. Hij als mondharmonicaspeler, zijn oude klasgenoot Roland Robaey op gitaar. Het blijft in deze bezetting bij dit ene optreden, maar Arno heeft de smaak te pakken. Samen met zijn Blankenbergse vriend en gitarist Paul Couter vervoegt hij Freckleface. De groep valt kort na het debuut in maart 1971 uiteen, maar oprichter en bassist Paul Vandecasteele wil een doorstart. Het duo ziet dat wel zitten en in mei 1972 duikt Freckleface met veel ambitie en weinig geld een goedkope studio in om een elpee op te nemen. Het resultaat doet de stevige livereputatie van de band geen eer aan. De plaat breekt geen potten, maar verzamelaars tellen er anno 2019 met plezier een flinke duit voor neer. Kort na de release wordt Arno ziek. Mede door de slechte verkoopcijfers dooft de band in de zomer van 1972 uit.

Tjens-Couter

Na de split gaan Arno (Hin)Tjens en Paul (De)Couter in de zomer van 1973 verder als Tjens-Couter. Paul is een uitmuntende bluesgitarist, Arno een goede mondharmonicaspeler. Hij ontpopt zich ook als geboren entertainer. Al snel overstijgt hun naamsbekendheid de Oostendse regio. In 1977 wordt het duo aangevuld met Oostendenaars Rudy Cloet op drum en Ferre Baelen op bas. Hun singles worden op de radio gedraaid en er volgen tv-optredens. Naast singles komen er ook twee lp’s, maar een echte doorbraak blijft uit.

Arno twijfelt over de toekomst van de groep en kiest resoluut voor een nieuwe sound, samen met de geweldige ritmesectie van de T.C.-band. Hij lijft Serge Feys in als toetsenman. TC Matic is geboren. En toch verloopt niet alles van een leien dakje. Arno is geen gemakkelijken, maar dat zijn de anderen ook niet. Kort na het ontstaan, in 1980, split TC Matic een eerste maal. Arno wil met Serge verder als duo zoals het toen populaire Soft Cell. Hij verkondigt dit doodleuk na een optreden, in de bestelwagen. De hele groep staat perplex. Ook Serge, die uit de lucht valt. Hij ziet dat plan niet zitten en slaagt erin, diplomatisch zoals hij is, de brokken te lijmen.

Belpopklassieker

Voor Arno’s compagnon de route Paul Couter gaat het allemaal te ver. De vrienden gaan met pijn in het hart uit elkaar. Jean-Marie Aerts vervangt Paul op gitaar. De puzzelstukken klikken in elkaar, TC Matic heeft zijn sound te pakken en groeit uit tot een van de invloedrijkste Belgische bands ooit. Hun manager is overtuigd van het potentieel van Arno en zijn band en stampt zelf een label uit de grond. De eerste single is O La La La, c’est magnifique (foto links), een schot in de roos en ondertussen Belgisch erfgoed.

Het Belgische (en bij uitbreiding Europese) publiek zal het geweten hebben. Ze zijn hun tijd ver vooruit, spelen op alle grote festivals, en beïnvloeden andere bands beïnvloed door hun eigenzinnige manier van muziek maken. Vast staat dat een wereldband als Red Hot Chili Peppers, na de kennismaking met de sound van TC Matic, plots een stuk anders klinkt.

Simple Minds

Arno verhuist naar Brussel en de band neemt vier elpees op, die stuk voor stuk uitgroeien tot klassiekers. Financieel valt het helaas allemaal wat tegen en de werkdruk is enorm. De band toert in het najaar van 1985 in het voorprogramma van Simple Minds. Het moet een hoogtepunt worden, maar de tour is behoorlijk zwaar voor sommige bandleden. Na deze tour worden ze door platenmaatschappij EMI, zonder enige pauze, opnieuw de baan opgestuurd. De optredens brengen hen in slechte omstandigheden langs kleine clubs. De vermoeidheid, het gebrek aan steun en de stress werken deprimerend en de groep kapt er eind februari 1986 definitief mee.