Arno zou op 21 mei 75 zijn geworden: met boezemvriend Serge Feys gaan we op stap door ‘zijn’ Oostende

“Ik mis mijn maat.” Hij zou op 21 mei 75 geworden zijn, maar drie jaar geleden verloor Oostende met Arno zijn meest bekende en geliefde artiest. Met zijn Oostendse boezemvriend en jarenlange muzikale toeverlaat Serge Feys (64) trokken wij voor deze gelegenheid langs memorabele locaties in de Stad aan Zee waar ze samen fantastische tijden doorbrachten. Onze leidraad daarbij is de stadswandeling ‘In het zog van Arno, Oostende godverdomme’. En die vlag dekt de lading!

Uitgaan in de Langestraat

Laat ons eerlijk zijn: je kunt de Langestraat van vandaag moeilijk nog vergelijken met die uit de jaren ’70 en ‘80, maar wie de gouden tijden van de uitgaansbuurt heeft gekend, weet hoe het er in die dagen aan toe ging: een bruisende cocktail van dancings, snackbars, legendarische cafés, restaurantjes. Soms wat rumble in the jungle ook, vooral toen militairen in de straat uit de bol gingen. “Ah, de Langestraat toen… those were the days. Je kunt dat inderdaad niet meer vergelijken met nu”, vertelt Serge. “Zo was de Sloopy een vaste stek voor Arno. Hier kwamen heel veel muzikanten en werd toffe en nieuwe muziek gedraaid. En er waren natuurlijk ook nog tal van andere kroegen waar hij over de vloer kwam, zoals de Groove.”

“Hij was tien jaar ouder. Ik kwam eind jaren ’70 bij TC Matic, maar we konden samen – naast onze hechte muzikale samenwerking – ook heel veel plezier maken, maar het beeld dat sommigen zich daarbij voorstellen van Arno klopt echt niet met de realiteit. Uitgaan met hem was een feest. Hij stond al op zijn kop na enkele glazen en vond toen dat de wereld de mooiste plek was. Ik koester de mooie momenten die we er samen hadden. Deze wandeling brengt veel van die herinneringen weer naar boven.”

Koken voor Marvin Gaye

We houden halt aan een imposant gebouw op de hoek van de Kemmelberg- en de Koningstraat, en dat heeft zo zijn redenen, vertelt Serge. “Hier was destijds het hotel van Freddy Cousaert gevestigd, echt een bekende figuur uit het Oostende van die tijd. Hij was trouwens de man die Marvin Gaye naar Oostende haalde en heel wat bekende Engelse groepen naar hier bracht en in het Kursaal liet optreden. De muziek van TC Matic kon hem weliswaar niet bekoren, maar Freddy had destijds Arno in de Langestraat leren kennen en waarderen. Arno had het niet bepaald breed toen, en een job was meer dan welkom. Freddy bezorgde hem een job in de keuken.”

(lees verder onder de foto)

“Het was de tijd vlak na Tjens Couter en het ontstaan van TC Matic. We repeteerden toen onder meer in de Francisco Ferrer Club in de Wellingstonstraat. Paul Couter werkte ’s avonds in een bar, dus we moesten ’s namiddags repeteren. Het was dan de opdracht om Arno mee te krijgen. Gelukkig stond het venster naar de keuken altijd open, zodat we hem konden zien en hij ons kon laten weten wanneer zijn shift erop zat en hij kon komen. Zalige tijden ook, die beginjaren van TC Matic en het moment dat ik er toetsenman werd.”

De eeuwige liefde voor de zee

Waar Arno ook in de wereld woonde, hij keerde altijd terug naar Oostende. Hij had zijn vaste plaats in brasserie Henry op de zeedijk, in het hoekje op het terras of binnen aan het venster, vertelt de uitbater ons. In de digitale wandeling vertelt Peter Hintjens het pakkende verhaal over hoe hij soms droomt dat hij met zijn broer op het strand wandelt en ze over koetjes en kalfjes praten. Tot Arno zegt “allez dada” en dan de zee inwandelt. De zeedijk en het strand worden onze laatste stop. Ik moet toegeven dat het ook een heel emotionele wordt. Zelfs na zijn overlijden keerde ons Oostends icoon terug naar de zee, waar zijn as werd uitgestrooid. Honderden mensen stonden op het staketsel om het vaartuig uit te wuiven en daarbij werd menig traantje weggepinkt.

“Oostende heeft inderdaad steeds een heel bijzondere plaats in zijn hart gehad”, zegt Serge. “En dan vooral het zèètje. Dat is eigen aan veel mensen die aan de zee wonen. Hij kon ervan genieten om hier te zijn, in Oostende. Het is speciaal en ook wat vreemd om in ‘de Henry’ aan zijn tafeltje plaats te nemen. Ik heb tijdens deze wandelingen heel wat flashbacks gehad, en dan vooral die met een Arno op zijn best en zijn mooist. Een ongelooflijk lieve mens, een fantastische vriend, een toffe pee en een groot artiest. Het was een voorrecht om met hem te mogen samenwerken.”