Terwijl veel van haar leeftijdsgenoten op café of een festivalweide vierden dat ze afgestudeerd zijn, deed Jade Madoe (22) uit Koksijde dat in een volle cinemazaal. Daar stelde ze haar fictiefilm ‘Euplea’ – tevens haar afstudeerproject aan het KASK – voor aan vrienden, familie en sponsors.
Tussen de staande ovatie en de vele felicitaties door, konden wij de beloftevolle Koksijdse cineaste strikken voor een reactie en een vooruitblik op haar toekomstplannen.
Wie of wat is Euplea?
“Venus Euplea is de godin van het Italiaanse eilandje Gaiola, waarvan de lokale bevolking gelooft dat het vervloekt is omdat daar honderd jaar geleden een tempel is afgebroken om er een villa te bouwen. Tien generaties die er sinds 1920 woonden, waren er allemaal ongelukkig geëindigd. Haar wraak, zo gelooft men. Die godin zou de zee en de vissers wel beschermen, in ruil voor offers. Voor mij staat Euplea evenwel ook synoniem met een paradijselijke plek, een heel aparte wereld. Vergelijk het met Atlantis. En als ik terugdenk aan mijn tijd daar, dan heb ik het altijd over de momenten met ‘de Euplea-bende’.”
Hoe ken je die plek?
“Ik ben vorig jaar voor drie maanden op Erasmus geweest naar Italië, waar ik stage liep bij het ballet van Rome. Ik maakte er films met choreografen en dansers. In de zoektocht naar mooie locaties stootte ik op dat magische eiland, waar er nog veel overblijfselen zijn van het oude Romeinse Rijk. Die mythologie interesseert mij erg. Ik slorpte de hele omgeving in mij op en ik wist meteen: ‘Hier moet ik mijn afstudeerfilm maken!’. En dat terwijl ik eigenlijk andere plannen had, die bovendien al vrij concreet waren.”
Er liep ook heel wat fout, zo werd onze huurauto gestolen en spoelde er een kleed weg in de zee
Vertel…
“Oorspronkelijk zou ik een documentaire maken in India. Zo heb ik er al enkele gemaakt en ik wou mezelf in dat laatste jaar van mijn studies wel eens uitdagen. Dat deed ik dus door de camera uit handen te geven en een kleine crew van acteurs en productie-assistenten aan te sturen. Ik had geen idee of ik dat kon, want dat vergt toch wel enkele bijzondere, menselijke skills. Je moet zowel streng zijn als relaxed kunnen overkomen, terwijl je intern enorm zit te stressen. Dat is helemaal anders dan gewoon mooie beelden maken van een verhaal dat je niet zelf maakt.”
Hoe is dat regisseren je bevallen?
“Wonderbaarlijk goed, doordat ik een geweldig team had en alle puzzelstukjes ineen vielen. Twee van de Italiaanse acteurs waren blijkbaar jeugdvrienden, dus dat was heel leuk. Minder leuk was dat de derde hoofdrolspeler vijf dagen op voorhand afhaakte en dat ik lange tijd geen ‘plan B’ vond waarmee ik mij kon verzoenen. Uiteindelijk trok ik wanhopig naar het theater van Napels en zag ik daar mijn reddende engel aan het werk in een voorstelling. ‘Che fai dopodomani?’, vroeg ik hem, ‘Wat doe je overmorgen?’. Gelukkig was hij vrij en hield hij van het scenario, dus had ik zo mijn missing link gevonden. Het was allemaal zo meant to be!”
Maar waarom stresste je dan?
“Er is wel degelijk ook heel wat fout gelopen in onze draaiweek! Zo werd onze huurauto gestolen en is er een kleed in de zee weggespoeld, terwijl we daar al superveel shots van hadden gefilmd. Die moesten we dus allemaal opnieuw inblikken met een nieuw kleed. In alle eerlijkheid hebben we het lot ook wel wat getart. We hebben in november gefilmd, na een maand voorbereiding ter plekke, terwijl we helemaal niet zeker waren dat het toen mooi weer zou zijn. We moesten ook heel vroeg opstaan om in alle vroegte te gaan filmen, want het is illegaal om naar het eiland heen te gaan en het wordt van 9 uur tot zonsondergang bewaakt. Die auto was trouwens een Fiat en de grote baas van dat automerk woonde er ooit. Dat zal dus wel de vloek van het eiland geweest zijn; die wagen was het offer dat we moesten brengen. Ik keerde met een pak spannende verhalen naar huis.”
Wat kun je vertellen over het verhaal van de film zelf?
“Het gaat over een jonge Parisienne die in haar eentje naar Italië trekt en daar een groepje leeftijdsgenoten ontmoet. Op het eiland maakt ze letterlijk de oversteek van meisje tot vrouw en laat ze haar verleden achter zich. Mijn kortfilm duurt 35 minuten en moet je zien als een stukje van die hele transformatie. Een grote boodschap of dieperliggende betekenis hoef je er niet echt achter te zoeken. Ik wou vooral een gevoel overbrengen en die spirituele sfeer van dat eiland proberen te vatten. Het scenario heb ik trouwens samen geschreven met streekgenoot Dimi Reniers van restaurant De Spelleplekke in Oostduinkerke. Hij zal het nog uitbreiden tot een novelle, die er dit najaar zit aan te komen.”
En wat brengt de toekomst voor jou, nu je afgestudeerd bent?
“De keuze tussen cameravrouw of regisseur en fictie of non-fictie wil ik sowieso nog open laten; ik doe het allemaal graag. Ik denk dat ik nu eerst zal gaan voor mijn duikdiploma, om me dan misschien te specialiseren in onderwaterfilmwerk. Dat is een hele fysieke job door het zware materiaal en ik heb geen idee of ik dat zou kunnen als vrouw, maar als je het niet probeert, zul je het natuurlijk nooit weten. Het fascineert me, omdat je zo een hele andere wereld ziet. Sowieso wil ik ook blijven reizen. Ik wil mij namelijk vooral blijven verwonderen!”
Film
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier