Vier jaar lang heeft hij gezwegen, maar nu wil Stan Muylle – de broer van de in 2017 gestorven Sofie uit Roeselare – toch zijn verhaal doen. Eén keer, maar dan moet iedereen hem met rust laten. Het assisenproces over de dood van zijn zus start maandag. “Ik wil dat de jury Sofie leert kennen hoe ze was: vrolijk, lief, een fraai meisje”, zegt hij.
De feiten zijn bekend. Eind januari 2017 wordt op het strand van Knokke het levenloze lichaam aangetroffen van Sofie Muylle, een 27-jarige schoonheidsspecialiste uit Roeselare. In eerste instantie staan de speurders voor een raadsel, maar na een schoolvoorbeeld van goed politiewerk kunnen ze maanden later de dader vatten: de ondertussen 27-jarige Roemeen Alexandru Caliniuc.
De man blijkt zijn gruweldaden gefilmd te hebben. Nochtans blijft hij tot op vandaag beweren dat hij Sofie Muylle niet vermoord heeft. Maandag start het assisenproces over de zaak. In aanloop daarvan wil Sofies broer Stan één keer zijn verhaal doen.
Nochtans heb je je vier lang in stilzwijgen gehuld.
“Ik focuste me op mijn gezin. Wilde mijn vaderrol goed vertolken en een goede echtgenoot zijn voor mijn vrouw. Maar ik merkte dat, wanneer het in de media over het dossier van mijn zus ging, het altijd vanuit de kant van de dader belicht werd. Het waren altijd zijn advocaten die aan het woord kwamen. Ik vind, nu het proces zo dichtbij komt, dat de mensen recht hebben op het volledige verhaal.”
“Ik heb lang getwijfeld of ik zou spreken. Misschien is het beter dat ik één keer mijn verhaal doe, zodat ik en mijn vader ( Daniël, red. ) het proces in alle rust kunnen meemaken. Ik doe het ook voor Sofie, hoe moeilijk het ook is. Mijn zus was meer dan dat vermoorde meisje op het strand en ik vind dat de mensen dat moeten weten. Spontaan, graag leute maken, een fraai lief meisje.”
Maandag start het proces. Hoe leef je daar naartoe?
“Ik heb het dossier van mijn zus lang van me afgeduwd. Mijn vader niet: hij volgde alles van dag één op de voet. De laatste tijd ben ik er ook heel erg mee bezig – ik heb alles gelezen – en ik merk dat ik nerveuzer rondloop. Ik ben nu niet de vrolijkste mens in huis.”
“Het was heel lastig en moeilijk om, zoals dinsdag bij de samenstelling van de jury, in dezelfde ruimte met de dader te zijn. De eerste keer dat ik hem zag, in de raadkamer, zat hij heel dicht bij mij. Zulk een mager ventje. Het is eigenlijk niet te geloven dat hij zulke feiten heeft gepleegd. Hij moet sterker zijn dan hij eruitziet.”
Je hebt het dossier kunnen inkijken, met alle gruwelijke details. Wat doet dat met je?
“Ik wist daarvoor al dat er heel slechte mensen rondlopen. Nu beseft mijn gezin dat ook. Ik ben er eerlijk over tegen mijn kinderen. Negen en zeven zijn ze. Een kind zou zorgeloos moeten kunnen opgroeien. Geloven dat je respect moet hebben voor je medemens. Nu moet ik hen uitleggen dat ik naar een assisenproces moet gaan over tante Sofietje.”
“Zij beseffen nu al, op hun leeftijd, welke zotten er op de wereld rondlopen. Ik denk dat Sofie echt gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Ze kenden elkaar totaal niet. Ik denk wel dat hij op zoek was naar een slachtoffer, naar een situatie waarin hij kon toeslaan. Jammer genoeg was het mijn zus die daar passeerde. Maar het had even goed iemand anders kunnen zijn.”
Woensdag zit je zelf op de getuigenstoel. Wat wil je de jury vertellen?
“Ik wil dat ze Sofie leren kennen zoals ze echt was: ze was er graag bij, was graag in de leute , een beetje een zot geval. Niet denken, maar doen. Impulsief. Vrolijk. Graag uitgaan. Voor haar was dat een moment om alles eens los te laten. Jammer genoeg is haar geluk haar ongeluk geworden.”
“Ik heb niet zo de angst dat er met modder gegooid zal worden, mijn vader wel. Sofie heeft het niet altijd makkelijk gehad, maar ze probeerde er wel altijd het beste van te maken. Ze zocht warmte, genegenheid en liefde. Maar je hebt niet in de hand wat er op zo’n proces verteld zal worden.”
Hoe heb je indertijd de feiten vernomen?
“We waren ’s morgens onderweg met de auto met het gezin. Normaal speelt er altijd muziek van een usb-stickje, maar deze keer stond de radio aan. Plots hoorde ik een nieuwsflash over een meisje van 27 jaar oud dat gevonden was op het strand in Knokke. Weeral mensen met veel verdriet , dacht ik.”
“Maar ’s avonds belde mijn vader. Dat meisje van de nieuwsflash was mijn zus. Ik heb zitten bleiten in de zetel, met mijn kinderen erbij. Samen met mijn neef ben ik dan naar Knokke gegaan. Van de Pianobar hebben we gewandeld tot de plaats waar ze gevonden werd. Een hele lange wandeling. Ik wou daar zijn, dat was de dichtste plaats waar ik nog bij mijn zus kon zijn.”
Het heeft maanden geduurd voor de politie de dader te pakken had. Hoe beleef je dat, als grote broer die Sofie altijd beschermd heeft?
“Dat is frustrerend omdat je weet dat die dader nog altijd vrij rondloopt en omdat je hoopt dat zulke mensen er niet ongestraft mee zullen wegkomen. Je hoort soms over van die onopgeloste zaken die jaren aanslepen. Die vrees heb je dan wel. Toen ik hoorde dat hij gearresteerd was, voelde ik toch even opluchting. Maar dat is van korte duur. Je denkt dan meteen aan de volgende stap: welke straf zal hij krijgen? De onzekerheid daarover knaagt.”
Het proces zal anderhalve week duren. Met welke straf kan jij leven?
“Levenslang. Nu ik alles gelezen heb en dat beeldmateriaal gezien heb, is dat voor mij een uitgemaakte zaak. Er is maar één straf die gepast is. Maar er is daar geen zekerheid over. Levenslang zou een vorm van opluchting zijn. Tevreden ga ik niet zijn, maar wel opgelucht dat hij er niet mee weggekomen is.”
“Voor mij heeft hij Sofie vermoord. Hij heeft mijn zus behandeld als een voorwerp. Het besef dat hij krijgt wat hij verdient, zou een vorm van opluchting zijn. Dat hij wegblijft uit de maatschappij ook. Hij heeft nu het pad van mijn zus gekruist, maar het had even goed iemand anders kunnen zijn.”
Hoop je dat je eindelijk de waarheid te horen zal krijgen?
“Ik hoop dat ergens, maar ik ben niet naïef genoeg om te geloven dat hij met de waarheid naar buiten gaat komen. Ik heb het hele dossier gelezen en je leest de ene leugen na de andere. Geen enkel schuldbesef. Hij bekent alleen maar wat expliciet bewezen kan worden. Gaat hij dan de waarheid ooit vertellen? Ik denk het niet. Hij wil gewoon zo licht mogelijk gestraft worden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier