Op het assisenproces tegen Jean-Claude Lacote (54) en Hilde Van Acker (57), die terechtstaan voor moord op de Brit Marcus Mitchell (44) in De Haan in 1996, vragen ook de advocaten van Jean-Claude Lacote om hun cliënt vrij te spreken. “Er is geen enkel bewijs dat hij daar was in De Haan”, pleitte Filip De Reuse.
Advocaten Filip De Reuse en Bram Casier kregen na de middagpauze het woord om hun pleidooi ter verdediging van Jean-Claude Lacote te houden. Roeselarenaar Filip De Reuse nam als eerste het woord. “Wij gaan hier geen mist spuien. We gaan hier geen nieuwe scenario’s uit onze mouw schudden, zoals het paniekvoetbal van de openbaar aanklager”, sneerde hij al meteen naar procureur Yves Segaert-Vanden Bussche.
“Dit dossier gaat niet over de man die thuiskomt, zijn vrouw met een ander in bed vindt en de minnaar dood klopt. Dat zijn, in se, simpele zaken. Dit niet. Dit is een zeer complexe zaak en men heeft dat bewust zo ingewikkeld gemaakt. Wij hebben van in het begin gezegd dat het zogezegde motief niet klopt. Wij hebben ook onmiddellijk gezegd dat de politie fouten heeft gemaakt en hier gelogen heeft. Ik had soms het gevoel dat ik in een aflevering van Het Leugenpaleis zat”, zei hij ter inleiding.
Bewijzen verdwenen
Filip De Reuse nam de jury mee naar het midden van de jaren negentig. “Het was de tijd van de politie-oorlog, waarin speurders zichzelf alle macht toedichtten. De tijd van de KB Lux-affaire, waarbij de politie gestolen bewijsmateriaal probeerde wit te wassen. Dat sfeertje. Als je dan met speurders als Willy Devestel en zijn team zit, kan er al eens een wiel aflopen. Dan zie je dat meneer Devestel plots vraagt om ‘dwang’ te mogen gebruiken. Dan zie je dat er bewijzen verdwijnen. Waar is de bandopnemer waarmee Hilde Van Acker een verhoor opnam? Die tape zou ik wel eens willen horen. Maar dat cassetje is verdwenen. Cruciaal bewijs is daar bewust vernietigd. Nog iets: het pilotenlogboek van meneer Lacote dat in beslag genomen is. Het heeft vleugeltjes gekregen. Weet u waar het ligt volgens mij? Op zolder bij ‘nonkel Willy’ (hoofdspeurder Willy Devestel, LK). Maar dat is niet om te lachen. Als de politie de foto van uw snelheidsovertreding wegmaakt, gaat u vrijuit hé”, pleitte Filip De Reuse.
Cynisch stak de advocaat zes vingers in de lucht. “Men zegt dat het zulk een ingewikkeld dossier was. Ingewikkeld? Na zes dagen had men het al opgelost bij de politie in Brugge. Willy Devestel heeft het zelf verteld in een interview met De Krant Van West-Vlaanderen. In dat artikel had hij het over ‘een bruine die hij moest hebben’. Ik vond die quote zo treffend dat ik de journalist nadien gebeld heb om te vragen of meneer Devestel dat echt gezegd had. Ik mag doodvallen als het niet waar is. Na zes dagen had hij zijn verdachte al en hij heeft hem niet meer losgelaten. Van tunnelvisie gesproken”, stelde Filip De Reuse.
No Willy, no party
“Het onderzoek is slecht gevoerd”, besloot hij. Dat men niet meer gezocht heeft naar de ‘Ali’ die volgens Jean-Claude Lacote de avond van de feiten op het appartement van Marcus Mitchell aanwezig was, zat hem hoog. “Al van dag één heeft meneer Devestel in zijn proces-verbaal geschreven dat die piste hem niet geloofwaardig leek. Dag 1! Weet u waarom? Omdat hij niet op reis mocht naar Tunesië omdat de Tunesiërs het zelf wilden doen. No Willy, no party. Helaas voor de twee mensen die hier op de beschuldigdenbank zitten”, klonk het scherp.
Uitermate dom
Hij kwam terug op de vondst van de persoonlijke papieren van Marcus Mitchell, op het strand van Lymington enkele dagen na de moord. “Mijn cliënt was daar inderdaad, hij heeft daar de ferry genomen. Maar! Hoe dom zou het zijn van hem om daar die cruciale papieren in het water te gooien? Hij had thuis een papierversnipperaar. Die papieren zaten in een zakje van de supermarkt Waitrose. De procureur zegt dat er zulk een winkel is op de luchthaven. Ik heb het opgezocht op Google. Dat is pertinent onwaar! Nog iets: men heeft nooit sporenonderzoek gedaan op dat zakje, hoewel het gevraagd is door de verdediging van Jean-Claude Lacote. Bovendien heeft meneer Lacote zelf verklaard dat hij in Lymington geweest is. Hoe dom zou het van hem zijn om dat spontaan te verklaren als hij weet dat die papieren daar in het water liggen? Voor een zogezegd geniale meesteroplichter die heel planmatig te werk ging, is dat wel uitermate dom”, vroeg De Reuse retorisch.
De aankoop van het wapen dan. Volgens de speurders bekende Jean-Claude Lacote dat hij een wapen kocht van een informant van de BOB. “Die kerel had gezegd dat hij de aankoop zou melden aan zijn overste. Dan moet je wel heel dom zijn om daar een moord mee te plegen. Trouwens, mocht Jean-Claude een wapen willen kopen dat niet te traceren valt, dan had hij daar wel andere kanalen voor. Zelfs de eerste onderzoeksrechter twijfelde aan dat hele verhaal”, pleitte Filip De Reuse.
“Dus Jean-Claude zou dat off the record bekend hebben aan Willy Devestel die het vervolgens vergeten is en pas een maand later in een proces-verbaal opgeschreven heeft? Kom nu. Welke moordverdachte gaat nu aan de politie off the record bekennen dat hij een moordwapen kocht?”, klonk het.
Hij wees ook op het feit dat bij een eerste huiszoeking geen riotgun gevonden werd in de garagebox van het koppel en de tweede keer plots wel. “Dat wapen zat in een gigantische doos met stempels van een wapen erop. Als je daar als politieman naast kijkt, waar zijn we dan mee bezig?”, klonk het.
Tunnelvisie
“Ik vind het beangstigend om te zien hoe de politie in dit dossier te werk is gegaan”, stelde Filip De Reuse. Hij toonde foto’s van de jonge Ilhame Tekin, de informant van de BOB, naast de ondertussen al veel besproken robotfoto. “Twee druppels water. Nooit onderzocht”, zei De Reuse. “Het paste niet in hun plaatje. Ze moesten per sé Hilde Van Acker hebben, anders konden ze er Jean-Claude Lacote ook niet bijlappen. Tunnelvisie ten top!”, pleitte meester De Reuse.
Hij verwees ook naar de beslissing van de kamer van inbeschuldigingstelling van enkele maanden na de moord. “Men heeft Jean-Claude Lacote toen gelost zonder enige voorwaarde. Omdat er niet voldoende bewijs was. De politie heeft dat zelf geschreven in een brief naar Interpol. Welk bewijs is er nadien nog bijgekomen? Het telefonie-onderzoek. Ik hou mijn hart vast als jullie geloven wat de misdrijfanalist hier is komen vertellen daarover. Dat was beschamend”, zei Filip De Reuse.
Hij maakte het telefonie-onderzoek met de grond gelijk. “Men stelde het hier voor alsof men wist wat er in die telefoontjes gezegd is. Een telefoontje van vijf seconden? Ah, dat was Hilde die zei dat ze er was. Ah ja? Was dat niet Hilde die zei dat ze in haar hotel was? Ja, dat kon ook. Feit is: ze weten het niet want er is niet getapt geweest. En dat noemt het parket dan het sluitstuk van de bewijslast. U mag het hebben, meneer de procureur, het bewijst alles en niks”, pleitte advocaat De Reuse.
Hij becijferde, op basis van de telefoniegegevens, dat het onmogelijk was voor Jean-Claude Lacote om in de bewuste tijdsspanne de moord te plegen. “Bovendien zegt men dat Hilde de plaats goed kende en daarom de moord daar plande. Op honderd meter van de plaats-delict staat het huis van de boswachter, nog eens honderd meter verder staat er een rijkswachtkazerne. Dat is nogal een goeie plaats om te moorden, hé! Bovendien: uit het onderzoek van de wetsdokter blijkt dat Marcus Mitchell minder dan een halfuur voor zijn dood nog alcohol had gedronken. Is er een buurtonderzoek gebeurd? Heeft men de cafébazen van De Haan ondervraagd? U kent het antwoord: neen”, klonk het.
Uit de hemel
“Stel het u eens voor”, vroeg Filip De Reuse aan de jury. “Marcus Mitchell zit daar dus in een café in De Haan. Bij hem zit aan de ene kant Jean-Claude Lacote met een riotgun en een pistool in zijn broek en aan de andere kant zit Hilde Van Acker, geschminkt als een Afrikaan, met mannenkleren en een pruik op. En die man zou zich geen vragen gesteld hebben? Hij zou het niet vreemd gevonden hebben? Laten we een beetje ernstig blijven”, klonk het. Advocaat De Reuse ging verder.
“Geen moddersporen op de schoenen van Marcus Mitchell. Geen hulzen. Niets. Het leek alsof Marcus Mitchell uit de hemel gevallen was. Geen papieren meer in zijn zakken. Dat kost allemaal tijd om dat op te ruimen. Zoek die twee minuscule hulzen maar eens in een bos vol kreupelhout bij zonsondergang”, klonk het.
Daarop kwam Filip De Reuse op het appartement dat Marcus Mitchell huurde in Knokke. “Marcus had een donkerzwarte tas bij zich. Niet gevonden op het appartement. Waar is dat naartoe? In dat appartement zijn bijna geen sporen aangetroffen. Vreemd, als de procureur zegt Marcus Mitchell daar een hele dag heeft zitten wachten. Dat appartement moet dus gekuist zijn. Door wie? Wanneer? Allemaal in die 36 minuten tussen de vermeende aankomst aan het Staatsbos in De Haan en het telefoontje van Jean-Claude Lacote naar zijn maîtresse om 21.58 uur. Dat is onmogelijk. Niets bewijst dat meneer Lacote in De Haan zou geweest zijn, laat staan dat hij daar zou gestopt zijn met Marcus Mitchell om hem daar dood te schieten”, klonk het.
Straks krijgt ook zijn medepleiter Bram Casier het woord. Daarna volgen de replieken en krijgen de beschuldigden het laatste woord. Daarna gaan hof en jury beraadslagen over de schuldvraag.
Lees hier alles over dit proces
Duivelskoppel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
