“Je hebt ons leven en dat van Jules kapot gemaakt. En je biecht niets op. Hoe kan je jezelf nog in de spiegel kijken?”‘ De ouders van de nu 6-jarige Jules haalden in de rechtbank van Veurne snoeihard uit naar babysit A. (32). Ze verdenken haar ervan Jules zo hard te hebben geschud toen hij 5 maanden oud was, dat hij het shakenbabysyndroom opliep. Alleen: harde bewijzen tegen A. zijn er niet, al faalde ze wel in een leugendetectortest. Zowel A. én het openbaar ministerie vragen de vrijspraak.
Al bijna zes jaar zoeken Kevin en Charlotte, de ouders van Jules uit Veurne, naar antwoorden. Op 8 februari 2020 werd de toen vijf maanden oude baby Jules in allerijl naar het ziekenhuis gebracht. De jongen bleek bloedingen in de hersenen te hebben. Dat liep hij volgens de artsen met wetenschappelijke zekerheid op door het shakenbabysyndroom, vermoedelijk opgelopen op 7 februari. Die dag werd de jongen eerst opgevangen bij een onthaalmoeder, daarna afgehaald door babysit A. (32) uit Poperinge en naar hem thuis gebracht waar de ouders na middernacht de jongen opvingen. Toen zij merkten dat er iets grondig mis was met Jules, ging het met spoed naar het ziekenhuis. Daar kon het leven van de jongen ternauwernood gered worden. Er volgde een jarenlang onderzoek, waarna de onthaalmoeder niet meer vervolgd werd maar enkel de babysit. Zij faalde immers al enige in de polygraaftest.
Stressbal op exploderen
Volgens advocaten Kristiaan Vandenbussche en Frank Scheerlinck, die de ouders en grootouders van Jules bijstaan, is het zonneklaar. “Gelet op de tijdslijn en de polygraaftest is A. de enige schuldige”, klonk het. “Jammer genoeg is het openbaar ministerie hier onze tegenstander, en blijven zij gewag maken van een eventuele aangeboren afwijking. Die stelling werd nochtans met de grond gelijkgemaakt door heel wat deskundigen. Het is echt niet ernstig dat zij hier blijven de vrijspraak vragen. Het staat vast dat Jules bij de oksels of armen zenuwachtig dooreen werd geschud. En we weten dat A. het in die periode door privéredenen enorm moeilijk had. Ze was een stressbal die op exploderen stond. Dat zij op alle vragen van de polygraaftest als leugenachtig werd beschouwd, en de drie andere partijen allemaal niet, geeft ons 99,18% zekerheid. Jules heeft recht om de waarheid te weten.”
In de spiegel kijken
Dat vinden ook ouders Kevin en Charlotte. De mama las een vlammende brief voor, gericht aan A. “Van in het begin was je niet eerlijk en daardoor heeft dit onderzoek bijzonder lang aangesleept. Wij zien Jules doodgraag en wij blijven vechten voor hem. Wij hebben het niet gedaan, maar jij wel. Jij hebt het gedaan maar hebt het lef niet dit op te biechten. Je hebt ons leven en dat van Jules kapotgemaakt. En het doet het meest van al pijn dat je het lef niet hebt dit op te biechten. Hoe kan je jezelf nog in de spiegel kijken en leven met je leugen?”
Vrijspraak
Zoals aangekondigd vroeg het openbaar ministerie de vrijspraak voor A. “We hebben alle begrip voor de pijn van de familie en de situatie van Jules, maar moeten het strafdossier volgen. Er is een vermoeden van onschuld en er is twijfel en dat moet leiden tot de vrijspraak. Er is onvoldoende aangetoond dat A. de schuldige is, en zelfs de kinderarts stelt dat er onmogelijk vastgesteld kan worden wanneer Jules zijn verwondingen opliep.”
Recht in de ogen
Meester Marie-Hélène Debaere vroeg namens A. eveneens de vrijspraak. “Ook wij staan stil bij het leed en verdriet voor Jules en zijn familie. Maar schuld moet bewezen worden. Het enige wat men heeft is die polygraaftest maar dit bewijst niks. A. was daar heel zenuwachtig, iets dat ze van nature is door haar onzekere houding. Wij denken ook dat Jules zijn verwondingen op 7 februari opliep maar daarvoor is A. dus niet de schuldige. Zij wordt al jaren onterecht beschuldigd en dat heeft een gigantische impact.”
Het laatste woord was voor A. zelf, en daarbij maakte ze wel een zelfzekere indruk. “Ik kijk jullie recht in de ogen, eindelijk”, sprak ze tegen de ouders. “Ik heb niks misdaan. Ik zou Jules’tje nooit iets aandoen. Ik begrijp dat jullie de waarheid zoeken en daarvoor vechten. Ik ben intussen zelf mama en zou hetzelfde doen. Maar jullie moeten in een andere richting kijken. Ik weet hoe ik met baby’s moet omgaan, ik doe het al sinds mijn vijftiende. Met kinderen ben ik nooit onzeker. Nog steeds heb ik stress en slapeloze nachten door de beschuldigingen en mijn slechte test zal daarmee te maken hebben. Ik heb echt niks gedaan.” Vonnis op 2 december. (JH)
