Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Het is officieel vakantie, nu ook voor mij. Maandag vertrok ik met de trein naar Toscane in Italië. Na 12 uur sporen stond ik al in Lugano, helemaal in het zuiden van Zwitserland… En dat zonder één keer mijn paspoort te moeten tonen. Gek, toch?
Buiten de EU heb je als Belg meestal genoeg aan je internationaal paspoort, uitzonderlijk moet je een visum aanvragen. Zaken die ik als witte Belgische vrouw telkens vrij vlot kan verkrijgen. Dat is niet voor iedereen zo. Reizen of verhuizen naar het buitenland is voor veel mensen een strijd die sterk afhangt van je afkomst, gender, diploma’s, klasse, reisbestemming…
En dat terwijl veel mensen verhuizen door onleefbare omstandigheden en op zoek gaan naar een (tijdelijke) toekomst in het buitenland. Sommigen kunnen terecht in een buurland, anderen reizen verder door op zoek naar jobs, een veilige plek om hun kinderen te laten opgroeien of zijn gewoon op zoek naar een plek waar ze niet langer zullen verhongeren of het risico lopen vervolgd te worden.
Ik steek grenzen over alsof die niet bestaan
Alleen ziet hun tocht naar een veilige plek er helemaal anders uit dan mijn uitstapje naar Italië. Ik stap vlotjes van de ene op de andere trein, steek grenzen over alsof die niet bestaan, foeter wel eens over een vertraging, maar voel me geen enkel moment onveilig. Wanneer je geen toegang hebt tot legale reisroutes zoals reizen per auto, trein of vliegtuig, ben je een vogel voor de kat voor mensensmokkelaars.
Zij pikken de ontredderde en wanhopige reizigers maar al te graag op, buiten hen uit en droppen hen vaak op gammele bootjes als ‘enige’ reisroute richting Europa. Het is dat of achterblijven in landen zoals Libië waar slavernij, zweepslagen en doodstraf schering en inslag zijn. Wat zou jij dan doen?
Terwijl ik hierover zit te mijmeren op de trein, vraag ik me af waarom we niet kiezen voor een systeem waarbij we er allemaal samen op vooruitgaan. Vluchtelingen vanuit Oekraïne brachten we naar België met de trein. We toonden solidariteit met #PlekVrij en bouwden nooddorpen. Hebben mensen van buiten Europa dan ook niet het recht om op een veilige manier naar ons land te reizen? Ik raak een gevoelige snaar, hé? Dit zou betekenen dat we in België eigenlijk een racismeprobleem hebben in plaats van een migratieprobleem…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
